Εμπνεόμενος από τη ζωή του ποιητή Άγγελου Σικελιανού, ο Χρήστος Χωμενίδης αφηγείται στον “Φοίνικα” την ιστορία του Πάρη Κερκινού και μέσω αυτής και την ιστορία της Ελλάδας, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις πρώτες δεκαετίας του 20ου. Θυελλώδης, αντισυμβατικός, οραματιστής, ο ποιητής Κερκινός, έχοντας πάντα ως στήριγμα και πηγή έμπνευσης τη σύζυγό του, Ήβη Σπρίνγκφιλντ, κινείται από την Πάρνηθα στη Νέα Υόρκη κι από εκεί στην Αθήνα, παίρνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, ταράζει τα λογοτεχνικά νερά της χώρας του, υλοποιεί το μεγάλο του όραμα με μια γιορτή στους Δελφούς.
Ένα αναμφίβολα φιλόδοξο μυθιστόρημα, που συνδυάζει με ενδιαφέροντα τρόπο μυθοπλασία και ιστορική αλήθεια, που πλάθει σχεδόν σουρεαλιστικούς λογοτεχνικούς ήρωες και την ίδια στιγμή περιγράφει ρεαλιστικά την κοινωνία της εποχής. Από τις σελίδες του βιβλίου περνούν όλα τα σημαντικά γεγονότα της Ελλάδας από το 1860 ως το 1927 και παρελαύνουν -λογοτεχνικά παραλλαγμένα- ένα σωρό ιστορικά πρόσωπα από το χώρο της πολιτικής και της τέχνης.
Ο Χρήστος Χωμενίδης βέβαια δεν ενδιαφέρεται να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα, απλώς πατάει πάνω στην ιστορική αλήθεια για να μιλήσει για τα ζητήματα που τον ενδιαφέρουν. Οι ήρωες του βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με την κοινωνία στην οποία κινούνται: επηρεάζονται ασφαλώς από αυτήν, αλλά είναι τόσο μεγάλη η ορμή τους που καταλήγουν κι αυτοί με τη σειρά τους να την επηρεάζουν και να προσπαθούν διαρκώς να τη φέρουν στα μέτρα τους.
Οι ήρωες του “Φοίνικα” ξεφεύγουν κατά πολύ από τα ανθρώπινα μέτρα. Ανένταχτοι στις κοινωνικές επιταγές, παθιασμένοι, με μεγάλες ιδέες και μεγαλόπνοα σχέδια, φτάνουν στα όρια του σουρεαλισμού. Ο Χωμενίδης δε φοβάται να τους ανεβάσει σε δυσθεώρητα ύψη, να τους μυθοποιήσει και από εκεί να τους γκρεμίσει, να τους εκθέσει και να τους βάλει να ξεκινήσουν από την αρχή.
Αντίβαρο σε αυτό στέκεται η ιστορική πραγματικότητα, το ιστορικό πλαίσιο που είναι πέρα για πέρα αληθινό και καταγράφεται με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο. Πέρα από τον έξυπνο συνδυασμό λογοτεχνίας και αλήθειας, ο Χωμενίδης προχωρά και ένα βήμα παραπέρα: μας παρουσιάζει τις λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές ζυμώσεις της εποχής, τολμώντας να φωτογραφίσει -αν και χωρίς να κατονομάσει- τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά πρόσωπα της Ελλάδας του τότε.
Ο “Φοίνικας” είναι ένα τολμηρό βιβλίο, που δε διστάζει να διακωμωδήσει πρόσωπα και καταστάσεις και την ίδια στιγμή να μιλήσει για σοβαρά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί και αφορά ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό είτε για τις ιστορικές αναφορές είτε για τις ιδέες που εκφράζει, είτε απλώς για τον φρέσκο και άνετο τρόπο γραφής.
