-Να πάρει ευχή! Μου ξέφυγε. Έχουμε γεμίσει. Αναρωτιέμαι από πού ξεφυτρώνουν.

-Ο Γιάννης είπε ότι βγαίνουν από τις γλάστρες. Τι τις κουβάλησες όλες αυτές εδώ μέσα;

-Τότε γιατί είναι γεμάτο μυγάκια και το μπάνιο; Δεν φταίνε οι γλάστρες. Όλο με τα φυτά μου τα βάζεις.

-Πάντως εγώ βαρέθηκα να τα κυνηγώ. Όλη μέρα σκοτώνω, σκοτώνω, σκοτώνω. Τζίφος. Εμφανίζονται άλλα. Έχουν κάνει τη φωλιά τους μες στο χώμα και συνεχώς γεννιούνται καινούρια. Πρέπει να φύγουν οι γλάστρες σου. Τι τις θέλεις να πάρει η ευχή, να πάρει; 

-Δίνουν λίγο χρώμα στο σπίτι. Τις έχω συντροφιά. Με ποιον να μιλήσω; Με σένα που ήπιες το αμίλητο νερό; Μου μιλάς μόνο όταν θέλεις να γκρινιάξεις για κάτι.  

-Ποιος γκρινιάζει αναρωτιέμαι. Βγάζω τώρα αμέσως τις γλάστρες σου στο μπαλκόνι.

-Μη! Μην  τις αγγίξεις, θα σε σκοτώσω. Θα τις φροντίσω εγώ.   

Ο συνηθισμένος απογευματινός καυγάς.  Αναπόφευκτος. Έτσι που μας έκλεισαν τους δυο μες στο σπίτι. Στην αρχή μου ήρθε νταμπλάς. Τι θα κάνω όλη τη μέρα τετ α τετ με τον σύζυγο άπραγη και απομονωμένη; Πώς θα τον αντέξω μόνη μου, χωρίς τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου; Τι θα απογίνω μες τη φυλακή, χωρίς τα ταξίδια μου, χωρίς την ελευθερία μου; Πρώτα τό ‘ριξα στην καθαριότητα. Απολύμανα και έπλενα μετά μανίας τα πάντα. Φρούτα, λαχανικά, κρέατα, ψάρια, πάγκο, ντουλάπια, συρτάρια, πατώματα, μπάνια και προπαντός νεροχύτες. Μια μέρα καθώς έτριβα τον νιπτήρα στο μπάνιο έριξα μια ματιά στον καθρέφτη και τρόμαξα. Ποια είναι αυτή η γυναίκα με το συσπασμένο πρόσωπο που μορφάζει; Λίγο τρελή μου φαίνεται.

-Μάνα, βρες κάτι να κάνεις. Γιατί δεν ασχολείσαι με την κηπουρική; Μου είπε η κόρη μου από το τηλέφωνο.

 -Κηπουρική; Μα δεν έχω ιδέα από φυτά, δεν μπορώ καν να τα ξεχωρίσω. Μου φαίνονται όλα ίδια. Εκτός από τα λουλούδια που έχουν διαφορετικά χρώματα.

-Έ, τότε, γιατί δεν δοκιμάζεις την ανθοκομία.

Πείστηκα-δεν είχα άλλη επιλογή-και άρχισα να αγοράζω γλάστρες με λουλούδια. Πήρα συμβουλές από τη λουλουδού της γειτονιάς, αγόρασα τον οδηγό για την οικολογική φροντίδα των φυτών, έψαξα στο ίντερνετ και νά που τα κατάφερα. Έχω αποκτήσει δέκα γλάστρες με λουλούδια, δέκα παιδάκια που καλημερίζω κάθε πρωί. Είμαι σίγουρη πως με ακούν. Και μου χαμογελούν.

Τώρα που τα μεταφέρω στο μπαλκόνι φοβάμαι μην πάθουν κάτι από την αλλαγή. Ευτυχώς που είναι Απρίλης. Κοντεύει Πάσχα. Σήμερα έχει λιακάδα και μυρίζει άνοιξη. Μπορεί να τους κάνει καλό. Θα το ψάξω και στο ίντερνετ. Με την ευκαιρία θα δω τι τρέχει και με τα μυγάκια.     

∞∞∞∞

-Έ, σταμάτα για λίγο αυτόν τον θόρυβο. Μου πήρες το κεφάλι.

-Από τη μια παραπονιέσαι για τα μυγάκια και απ’την άλλη γκρινιάζεις που τα σκοτώνω. Τι θέλεις, λοιπόν; 

-Δεν αντέχω να σε βλέπω να τριγυρνάς σαν μανιακός με το black and decker  στο χέρι. Σταμάτα και άκου τι ανακάλυψα στο ίντερνετ. Πρώτα πρώτα  η θεωρία σου για τα μυγάκια και τις γλάστρες μου δεν στέκει. Λέει πώς συχνά βγαίνουν από σάπια φρούτα ή από άλλες οργανικές ουσίες, από κατακάθια.

-Καλά, μάς έγινες τώρα και ειδική επί του θέματος μέσω ίντερνετ.

-Παράτα τις ειρωνείες και άκουσέ με, επιτέλους, μια φορά. Σε παρακαλώ μη στέκεσαι πάνω απ΄το κεφάλι μου με το black and decker στο χέρι. Μου φαίνεται πως είσαι έτοιμος να με πυροβολήσεις. Άφησε κάτω το μαραφέτι κι έλα κάτσε δίπλα μου να τα πούμε σαν άνθρωποι.

Δες! Είναι πολύ ενδιαφέρον. Με τις φρουτόμυγες έχουν γίνει διαστημικά πειράματα. Οι επιστήμονες τις εξετάζουν γιατί έχουν, λέει, γενετικές ομοιότητες με τον Homo Sapiens. Ήταν από τα πρώτα πλάσματα που κατοίκησαν στη Γη και τις στέλνουν στο διάστημα για μελέτη.

-Έ και; Τι μ’αυτό; Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να τις εξοντώσω. Είναι απίστευτο. Τις βλέπω κολλημένες στο παράθυρο, κάνω να πλησιάσω και φρουπ! Μου ξεφεύγουν. Τι είδους νόηση έχουν άραγε αυτά τα μαύρα ζωντανά στίγματα;

-Τουλάχιστον αυτά τα βλέπουμε και μπορούμε να τα κυνηγήσουμε. Τι να πει κανείς για τον αόρατο κορωνοϊό;

-Μια πρωτεϊνη που μας εξολοθρεύει. Έχω μαζέψει πολλές ερωτήσεις για τον Αποστολάκη, τον βιολόγο της ομάδας μας. Θα τα πούμε την Πέμπτη στο zoom.

-Άντε πάλι με τις ώρες μέσα στο zoom. Κι εγώ μονίμως απ’έξω.  

-Αντί να γκρινιάζεις, βρες κι εσύ μια ομάδα.

-Είμαι τεχνοφοβική και το ξέρεις.  Γράφτηκα σε μια φεμινιστική ομάδα γυναικών.  Μια ώρα αγωνιούσα να μπω στο zoom. Όταν μπήκα βλεπόμασταν και δεν ακουγόμασταν. Ανοιγοκλείναμε στόματα, χειρονομούσαμε απεγνωσμένα.  Όταν καταφέραμε να έχουμε ήχο, τις έχασα. Έβλεπα μόνο μαύρα τετράγωνα. Μετά κόπων και βασάνων τακτοποιήθηκαν όλα, είπα, τα κατάφερα. Αμ δε! Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα δωμάτιο και τά΄χασα εντελώς. Δεν ήξερα πώς να βγω. Πατούσα κουμπιά από δω κουμπιά απ’εκεί. Εγκλωβισμός. Φώναζα και δεν μ΄άκουγε κανείς. Πανικός. Και ντροπή. Πού να τολμήσω ξανά.  

-Γιατί δεν μου ζήτησες να σε βοηθήσω;

-Γιατί είσαι πάντα απασχολημένος. Γιατί δεν μου δίνεις ποτέ προσοχή. Γιατί όταν σου ζητήσω να μου δείξεις κάτι μου βάζεις τις φωνές. Γιατί ποτέ δεν μπορέσαμε να συνεργαστούμε σε κάτι.

-Έ τότε βγάλ’τα πέρα μόνη σου.

-Ευχαριστώ! Αυτό κάνω μια ζωή. Πάω βόλτα.

∞∞∞∞

Μ’αρέσει να περπατώ, έστω με μάσκα. Κάνω τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο τη μέρα. Λυτρωτικό. Όταν γύρισα είχε πια σκοτεινιάσει. Μπαίνω στο μπάνιο. Μαύρα στίγματα ολόγυρα. Στα πλακάκια, στον νιπτήρα, στον καθρέφτη. Παραμονεύω ένα μυγάκι στο πλακάκι του τοίχου και ορμώ. Το λιώνω. Κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Μα τι μ’έπιασε;

Πέφτω στο κρεβάτι με τα ρούχα. Ένα περίστροφο στον αυχένα μου. Σκύβει επάνω μου και με κοιτάει. Κατάματα. Πετάγομαι. Τι ζωντανό όνειρο! Νιώθω ακόμα την κρυάδα στον αυχένα. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αγαπηθήκαμε κάποτε. Κάναμε παιδιά. Τι έφταιξε; Τι φταίει;

Τον βρίσκω στην τραπεζαρία σκυμμένο πάνω στον υπολογιστή. Δίπλα του το black and decker.

-Σαν να λιγόστεψαν εδώ τα μυγάκια. Μπορεί και νά ‘ναι σωστή η θεωρία σου.

Γυρίζει και με κοιτάει. Κατάματα.

-Τι στέκεσαι πάνω απ΄το κεφάλι μου σαν αρχάγγελος; Κάτσε να σου διαβάσω κάτι ενδιαφέρον.

-Λάζαρε, πες μας τι είδες,

εις τον Άδη που επήγες;

-Είδα φόβους, είδα τρόμους,

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λίγο νεράκι,

να ξεπλύνω το φαρμάκι.

Της καρδούλας μου το λέω,

και μοιρολογώ και κλαίω.

Του χρόνου πάλι να ῾ρθούμε,

με υγεία να σας βρούμε.

Στον οίκο σας χαρούμενοι,

τον Λάζαρο να πούμε.

Σε τούτο τ᾿ αρχοντόσπιτο

πέτρα να μη ραΐσει.

Και ὁ νοικοκύρης του σπιτιού,

χρόνια πολλὰ να ζήσει.

Να ζήσει χρόνια εκατό,

και να τα ξεπεράσει.

-Τα κάλαντα του Λαζάρου. Ήξερες ότι λένε κάλαντα ανήμερα το Σάββατο;

-Δεν είχα ιδέα.

-Εγώ έχω μια ιδέα. Να μας κάνεις Λαζαράκια αύριο και να τα στείλουμε στα παιδιά. Δες τη φωτογραφία.

– Μοιάζουν πεντανόστιμα. Για να δω και τη συνταγή.

-Μην ανησυχείς για τα υλικά. Αναλαμβάνω το ψώνισμα.

– Θα τα ζυμώσω πρωί πρωί. Τα εγγόνια μας θα πετάξουν από τη χαρά τους. Τι λες, μπορείς να μου κάνεις το απόγευμα ένα κομπιουτερίστικο μάθημα;