Το ποίημα «Αφιέρωση», απόσπασμα από το «Ρέκβιεμ», γραμμένο τον Μάρτιο του 1940,είναι αφιερωμένο στις γυναίκες εκείνες, που μαζί με την Αχμάτοβα, στάθηκαν στην μακριά ουρά των επισκεπτών στις φυλακές Κρεστί του Λένινγκραντ.

Μέσα από τον προσωπικό πόνο της μάνας, με τον γιό της, τον Λεβ, φυλακισμένο αναίτια, ξεπροβάλουν όλα τα βάσανα  της ρωσικής ιστορίας. Η αναφορά της ποιήτριας σε μια φράση του Πούσκιν, «λαγούμια καταδίκων», δηλώνει πως δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία στέλνει αθώα παιδιά της στα κάτεργα της Σιβηρίας και στον θάνατο. Την  Αχμάτοβα, σαν ποιήτρια, αλλά κυρίως  σαν πολίτη της χώρας της, την πίεζε το καθήκον να εκφράσει μέσα από τα ποιήματά της τα πάθη εκατομμυρίων Σοβιετικών πολιτών αυτής της εποχής (της δεκαετίας 1930- 1940). Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε το 1988, (μετά τον θάνατο της ποιήτριας).

Посвящение           Αφιέρωση

Μπρος στον πόνο αυτό λυγίζουν τα βουνά,

Σταματά τη ροή του το μεγάλο ποτάμι

Της φυλακής οι πύλες κλεισμένες γερά,

Και πίσω τους των «καταδίκων το λαγούμι»

Και του θανάτου η συμφορά.

 Για κάποιον φυσάει άνεμος φρέσκος,

Κάποιον χαϊδεύει του ήλιου η δύση.

Δεν ξέρουμε, ίδιοι είμαστε παντού

Ακούγεται μόνο ο μισητός ήχος των κλειδιών

Και το βήμα το βαρύ των στρατιωτών.

 Σαν για τον όρθρο ξυπνούσαμε,

Βαδίζαμε στην πόλη την αγριεμένη,

Πεθαμένους, δίχως ανάσα συναντούσαμε,

Τον ήλιο χαμηλά, τον Νέβα στην ομίχλη,

Κι η ελπίδα τραγουδούσε απομακρυσμένη.

 Καταδίκη …κι αμέσως δάκρυα αναβλύζουν

Απ’ όλους μακρινή,

Λες και την ζωή απ’ την καρδιά ξεριζώνουν,

Ανάποδα όλα λες και γυρίζουν,

Αλλά βαδίζει, το βήμα σέρνει… μοναχή…

Πού είναι τώρα οι φίλες μου εκείνες

Από τα  δυο χρόνια τα βασανισμένα,

Τι τους φέρνει η  Σιβηριανή Χιονοθύελλα;

Του φεγγαριού ο κύκλος, τι τους φανερώνει ;

 Χαιρετισμό σε αυτές από μένα.