Η Ιρλανδία, το σμαράγδινο νησί όπως την έχουν ονομάσει οι κάτοικοί της, είναι ένας τόπος μαγεμένος. Εκτεθειμένη στα ρεύματα και την υγρή ανάσα του Ατλαντικού Ωκεανού, παραμένει διαποτισμένη από τη δύναμη και την ομορφιά μας πανάρχαιας και παράξενης μαγείας που αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Ακόμα και σήμερα λέγεται ότι στους πράσινους λόφους και στ’ απέραντα λιβάδια της, τις νύχτες με πανσέληνο, χορεύουν παιχνιδιάρικα ξωτικά ενώ σε ορισμένους τόπους ιδιαίτερους, για παράδειγμα σε μέρη όπου ορθώνονται αρχαίες πέτρες ή ασυνήθιστοι γήλοφοι, κάποιες δυνάμεις άλλες, που πριν πολλά-πολλά χρόνια υποχώρησαν μπροστά στα κύματα μιας προελαύνουσας ανθρωπότητας, καραδοκούν υπομονετικά και περιμένουν ακόμα να περιπαίξουν τον ανύποπτο διαβάτη.

Η αλήθεια είναι ότι η Ιρλανδία παραμένει ένας τόπος του οποίου οι κάτοικοι υποψιάζονται ακόμα ότι μοιραζόμαστε τον κόσμο μας με κάποιες απόκρυφες φυλές, πιο αρχαίες απ’ τον άνθρωπο. Οι δοξασίες των Ιρλανδών, που εξακολουθούν να επιβιώνουν με αξιοσημείωτη ζωτικότητα, αναφέρονται σε όντα μαγικά, προικισμένα με υπερφυσικές δυνάμεις, που έχουν οικοδομήσει τις δικές τους περίπλοκες κοινωνίες και προσπαθούν να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερες σχέσεις με τους ανθρώπους. Φροντίζουν λοιπόν να  παραμένουν αόρατα στα κυνικά και αδιάφορα μάτια μας, μακριά απ’ τις εκκωφαντικές μεγαλουπόλεις, την καλπάζουσα τεχνολογία που μας περιβάλει και τον πληροφοριακό κορεσμό που πλημμυρίζει τα πολυάσχολα μυαλά μας.

Ωστόσο, πότε-πότε, στο διάβα των αιώνων που ρέουν ασταμάτητα πάνω απ’ τους λόφους, τις ανεμόδαρτες ακτές και τις εύφορες πεδιάδες του μαγικού νησιού, αναδύονται κάποια παράξενα αντικείμενα, τα θραύσματα ενός θαυμαστού αλλόκοσμου που ίσως συνυπάρχει με τον δικό μας και αλληλεπιδρά μαζί του φευγαλέα.

Για ένα από τα παράξενα τούτα αντικείμενα θα σας μιλήσω στη συνέχεια αυτού του άρθρου:

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν πίσω στο χρόνο, στο έτος 1835. Σε κάποια εφημερίδα της όμορφης πόλης του Kilkenny, εμφανίστηκε ένα πολύ ασυνήθιστο άρθρο. Σύμφωνα με το περιεχόμενό του, ένα αρκετά αλλόκοτο συμβάν έλαβε χώρα στη χερσόνησο του Beara η οποία απλώνεται στη νοτιοδυτική Ιρλανδία: Ένας χωρικός, καθώς επέστρεφε στο σπίτι του κάποιο δειλινό του Ιουνίου, ύστερα από μια κοπιαστική μέρα στα χωράφια του, άκουσε ένα ρυθμικό κροτάλισμα. Προκειμένου να εξακριβώσει την προέλευση του παράξενου εκείνου ήχου που αντηχούσε στην ερημιά, ξεστράτισε απ’ το μονοπάτι που ακολουθούσε και αντίκρισε ένα  Leprechaun, το οποίο καθόταν δίπλα σ’ ένα χαντάκι. Το μικρόσωμο εκείνο ξωτικό κρατούσε στα χέρια του ένα παπουτσάκι το οποίο προσπαθούσε να επιδιορθώσει με τη βοήθεια ενός μικρού σφυριού. Μόλις αντίκρισε τον έκπληκτο χωρικό, το αλλοκοσμικό πλασματάκι το έβαλε στα πόδια και έγινε άφαντο, αφήνοντας πίσω του το παπούτσι που πάσχιζε να φτιάξει.

Για να αποδείξει την αληθοφάνεια του ισχυρισμού του, ο χωρικός κράτησε το επίμαχο παπούτσι, το οποίο δήλωσε ότι ήταν διατεθειμένος να παραδώσει στα χέρια οποιουδήποτε επιθυμούσε να το εξετάσει.

Το παράξενο εκείνο υπόδημα υπάρχει ακόμα. Έχει μαύρο χρώμα. Το τακούνι του παρουσιάζει εμφανή σημάδια φθοράς από την πολύχρονη χρήση του και η τεχνοτροπία του θυμίζει τα παπούτσια που φορούσαν οι εύποροι Ιρλανδοί του 18^ου αιώνα. Οι αναλογίες του είναι υπερβολικά ασύμμετρες: Το μήκος του αγγίζει τα είκοσι εκατοστά και το πλάτος του τα πέντε. Οι συγκεκριμένες αναλογίες το καθιστούν εντελώς ακατάλληλο για να φορεθεί από κάποια παιδική κούκλα εκείνης της εποχής καθώς δεν ταιριάζουν με τα ανατομικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου ποδιού. Φαίνεται να είναι φτιαγμένο από δέρμα ποντικού ενώ οι τρύπες για τα κορδόνια του είναι πολύ καλοφτιαγμένες. Οι δε ραφές που το κρατάνε γερό, μοιάζουν να είναι φτιαγμένες με μια λεπτομέρεια που υπερβαίνει τις τεχνολογικές δυνατότητες των αρχών του 19^ου αιώνα.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την εμφάνισή του παράξενου εκείνου ευρήματος είναι πολύ ενδιαφέροντα: Αν ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς κάποιου μαθητευόμενου παπουτσή, πώς βρέθηκε στην ερημιά, σ’ ένα απόμερο χαντάκι; Και γιατί φτιάχτηκε σύμφωνα με το στυλ του 18^ου αιώνα; Επίσης, γιατί το σχήμα του είναι τόσο ασυνήθιστο; Και ποιος το φορούσε για τόσο πολύ καιρό ώστε να φθαρεί το τακούνι του;

Ο άνθρωπος πάντως που το βρήκε, πίστευε ακράδαντα μέχρι το τέλος της ζωής του ότι το αλλόκοτο εκείνο παπουτσάκι ανήκε σ’ ένα Leprechaun, σ’ έναν εκπρόσωπο του «Μικρού Λαού», δηλαδή σε κάποιο ξωτικό της Ιρλανδίας.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις των Ιρλανδών, τα Leprechauns παρουσιάζουν ορισμένα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που τα διαφοροποιούν από τα περισσότερα άλλα νεραϊδοπλάσματα της Ιρλανδίας: Είναι όντα δύστροπα και ιδιότροπα και δεν συμπαθούν τους ανθρώπους. Επίσης, είναι τα μόνα ξωτικά που ασκούν ένα μόνιμο επάγγελμα και μάλιστα με μια επιμονή που μοιάζει ψυχαναγκαστική. Δουλεύουν ασταμάτητα, μέρα και νύχτα, και επιδιορθώνουν τα παπούτσια των υπόλοιπων ξωτικών που καταστρέφονται γρήγορα εξαιτίας των ασταμάτητων χορών τους. Είναι δηλαδή οι παπουτσήδες της νεραϊδόχωρας. Επειδή η ασχολία τους αυτή απαιτεί μεγάλη προσοχή και αυτοσυγκέντρωση, είναι πλάσματα μοναχικά και αποφεύγουν τις πολλές συναναστροφές. Ζουν σε μυστικά κοιλώματα ανάμεσα στις ρίζες αρχαίων δέντρων ή σε μικρά σπήλαια, συνήθως στα θεμέλια εγκαταλειμμένων πύργων και κάστρων που είναι άφθονα στην Ιρλανδέζικη εξοχή. Επιπρόσθετα είναι εξαιρετικά φιλοχρήματα και δέχονται πληρωμή μόνο σε χρυσάφι, ενδεχομένως εξαιτίας της υποσυνείδητης μνησικακίας που νιώθουν επειδή δεν συμμετέχουν στα γλέντια των υπόλοιπων ξωτικών. Όσοι τα έχουν δει, ισχυρίζονται ότι πρόκειται για πλάσματα μικρόσωμα, με μακρόστενα και ρυτιδωμένα πρόσωπα που τους δίνουν μια όψη ηλικιωμένου. Τα μάτια τους ωστόσο λάμπουν από εξυπνάδα και πονηριά, τα μαλλιά τους είναι μακριά και απεριποίητα, έχουν μυτερές γενειάδες και μύτες δυσανάλογα μεγάλες και γαμψές. Συνήθως τα ρούχα που φοράνε έχουν χρώμα πράσινο, ίσως γιατί έτσι μπορούν και κρύβονται καλύτερα στην κατάφυτη εξοχή της Ιρλανδίας, μέσα σε πυκνούς θάμνους και σωρούς από χελιδονόχορτο. Όποιος καταφέρει και πιάσει ένα Leprechaun είναι πολύ τυχερός γιατί αποκτά τη δύναμη να το υποχρεώσει να απαντήσει με ειλικρίνεια σε κάθε του ερώτηση επειδή τα ξωτικά δεν ξέρουν πως να λένε ψέματα. Επίσης, μπορεί να το εξαναγκάσει να του δείξει σε ποιο σημείο κρύβει το κομπόδεμά του. Όμως, έτσι και σταματήσει να το κοιτάζει κατάματα έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, το Leprechaun θα εξαφανιστεί με απίστευτη ταχύτητα και θα χαθεί για πάντα! Ένας άλλος πιο εύκολος τρόπος για να εντοπίσει κανείς το σημείο όπου ένα Leprechaun κρύβει το θησαυρό του, είναι να παρατηρήσει ένα ουράνιο τόξο και να σημειώσει το σημείο όπου οι άκρες του ακουμπούν τη γη. Σε κάποιο απ’ αυτά τα δύο σημεία, σίγουρα κρύβεται κάποιο πουγκί με ολόχρυσα νομίσματα!

Εσείς τώρα, ύστερα από όλα αυτά, σίγουρα θα αναρωτιέστε τι απέγινε αυτό το παράξενο παπουτσάκι που βρήκε εκείνος ο Ιρλανδός χωρικός μέσα στο μούχρωμα ενός καλοκαιριάτικου δειλινού της όμορφης πατρίδας του:

Γνωρίζουμε λοιπόν ότι το παρέδωσε στον τοπικό γιατρό της περιοχής του ίσως γιατί φοβήθηκε μην πέσει θύμα της εκδικητικής κακίας του φευγαλέου Leprichaun. Ο εν λόγω γιατρός το χάρισε με τη σειρά του στην οικογένεια Somerville που ζούσε στο Castletownshend της κομητείας του Cork. Ένα από τα μέλη της παραπάνω οικογένειας, η συγγραφέας Edith Sommerville, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας που έκανε στις Η.Π.Α με σκοπό να δώσει μια σειρά διαλέξεων, το παραχώρησε σε μια ομάδα επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο του Harvard, οι οποίοι το εξέτασαν ενδελεχώς. Ανακάλυψαν, λοιπόν, ότι το παπούτσι είχε όντως μικροσκοπικές ραφές, ότι ήταν πολύ καλοφτιαγμένο και ότι όντως παρουσίαζε σημάδια φθοράς από την μακροχρόνια χρήση[1].

Αν λοιπόν, αποφασίσετε κάποια μέρα να κάνετε κάποιο ταξιδάκι μέχρι την Ιρλανδία, ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να επισκεφτείτε τις πανέμορφες εξοχές της. Τότε, στις μαγικές ώρες του σούρουπου, καθώς ο ήλιος θα βυθίζεται στην αγκάλη του Ατλαντικού Ωκεανού και ένα κρυστάλλινο ημίφως θ’ αγκαλιάζει τα σιωπηλά χωράφια, ίσως ακούσετε και εσείς ένα ρυθμικό κροτάλισμα. Αν σας συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να κινηθείτε πολύ προσεκτικά. Ίσως ο ήχος που ακούτε να ξεπηδάει από τους χτύπους του σφυριού ενός Leprichaun που επισκευάζει κάποιο παπούτσι. Έτσι λοιπόν και καταφέρετε να το εντοπίσετε σας συνιστώ να κάνετε το εξής: Εκφράστε το θαυμασμό σας για τα υπέροχα παπούτσια που διορθώνει, και εκείνο ίσως σας φερθεί ευγενικά και δεν σας πειράξει. Διαφορετικά κινδυνεύετε να πέσετε θύματα της κακεντρεχέστατης αίσθησης του χιούμορ που διαθέτει. Αν τώρα σας νικήσει η έμφυτη απληστία σας και προσπαθήσετε να το παγιδεύσετε, προκειμένου να το υποχρεώσετε να σας παραδώσει το θησαυρό του, να ξέρετε ότι αν πάρετε τα μάτια σας από πάνω του έστω και για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτο, εκείνο όχι μόνο θα εξαφανιστεί αλλά θα σας γητέψει και έτσι θα χάσετε εντελώς τον προσανατολισμό σας και θα χαθείτε για τα καλά. Αλλά ακόμα και αν καταφέρετε να επιστρέψετε στον κόσμο των ανθρώπων, το εκδικητικό εκείνο πλάσμα δεν θα σας αφήσει ποτέ ήσυχους: Θα καραδοκεί μέσα στις σκιές και θα περιμένει για πολύ-πολύ καιρό να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να σας τιμωρήσει για το κακό που προσπαθήσατε να του κάνετε!

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και σας κίνησε την περιέργεια, και αν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα πράγματα για τον μαγικό κόσμο των ξωτικών και των νεράιδων, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω λινκ: https://alloste.gr/Alloste/137-elf-club-smirnaios.html. Εκεί πέρα θα βρείτε ένα δικό μου βιβλίο το οποίο έχει τον τίτλο «Τα μυστικά της Λέσχης των Ξωτικών.» Περιέχει πολύ περισσότερες πληροφορίες για το συναρπαστικό αυτό θέμα και ξεδιπλώνει την πραγματική ιστορία μιας ομάδας ασυνήθιστων ανθρώπων που στις αρχές του 20^ου αιώνα ασχολήθηκαν σοβαρά με το όλο ζήτημα και έκαναν κάποιες αναπάντεχες και πολύ αλλόκοτες ανακαλύψεις!

Πηγές:

https://alloste.gr/Alloste/137-elf-club-smirnaios.html

http://neraidokosmos1.files.wordpress.com/2008/09/l1.jpg?w=350&h=372 (http://neraidokosmos1.files.wordpress.com/2008/09/l1.jpg)

[1]               Αν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε ένα βίντεο σχετικά με αυτό το πολύ παράξενο εύρημα, μπορείτε να δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=h-IYgdu7Gbw