Τροπική βροχή 

Είναι πολλή

δεν την κρατούν οι μαστοί τ’ ουρανού

στάζουν ευχέρεια, στάζουν ευδαιμονία

παντού, από παντού

χορτασμένη

δεν μιλάει για πληθώρα

ή στέρηση

για ουρανούς που δεν διστάζουν

φωνάζει

χωρίς χημικά, βοήθειες

σκορπιούνται όσα της δόθηκαν

από τα ύψη κιούπια στους αιθέρες και στη θάλασσα

κι όπου βαφτίσει

όπου δωρίσει

δεν μετριέται

χάδι

τα χωράει

που τα έδωσε

είναι πολλή η βροχή και δεν κρατιούνται μάτια να την εξηγήσουν

Προφητείες

Θα ξεχυθείς μια μέρα

και θ’ απλώσεις όπως το ζεστό νερό

που δεν χωράει άλλο στο γεμάτο σκεύος

όπως τον αφρό που φεύγει

Θα γίνεις σκόνη θ’ απλωθείς

σε πέντε ανέμους

και θα σε τρέχουν οι σοφοί να σε χωρέσουν

στο δίκαιο της ελευθερίας τους

 …αυτό ο γκρεμός που με κρατάει στην άκρη του

και μ’ αφήνει

η ζωή αυτός ο σκελετός

που ντύνω με τη σάρκα μου

αυτή μου τα έστειλε ν’ αρνούμαι

να πεινάω γι’ αυτά, να καίγομαι

στον πυρετό ν’ αρνούμαι

όλα όσα δεν με συνθέτουν

μα να τα δέχομαι

γιατί αλλιώς πώς;