Απόγευμα Σαββάτου έξω από το πατρικό μου στέκομαι στο πεζοδρόμιο και φωνάζω.

 – Μαμά, ήρθα που είσαι; Ήρθα να σε δω!

Την βλέπω στη μπροστινή αυλή του σπιτιού σκυμμένη πάνω από κάτι τριανταφυλλιές.

 – Έλα μέσα να φας αυγά χήνας μόλις τώρα τα τηγάνισα. Κοίτα τούτο το άσπρο τριαντάφυλλο που μόλις άνθισε για σένα το κόβω.

Και συνεχίζει ενώ είναι ακόμα σκυμμένη πάνω από τις τριανταφυλλιές.

 – Γιατί φωνάζεις κόρη μου γιατί φωνάζεις; Γιατί ρωτώ αφού, ξέρω θες να σε ακούσει όλη η γειτονία ότι ήρθες να δεις τη μάμα σου μετά τόσο καιρό.

Σηκώνει το κεφάλι της και με βλέπει απλώνοντας το χέρι της να πάρω το τριαντάφυλλο αλλά τελικά δεν μου το δίνει.

– Μπες μέσα κόρη μου να σε δω.

Αναστενάζει.

 – Έλα μέσα κορίτσι μου που σε πεθύμησα. Κάτσε εδώ στο σαλόνι πάω να φτιάξω καφεδάκια και έρχομαι. Θα σου βάλω και δυο αυγά να φας. Το τριαντάφυλλο θα στο βάλω σε βάζο και θα το πάρεις πριν φύγεις μαζί σου. Πήρα σκύλο και τον έβγαλα Χάρη μετά ανακάλυψα ότι είναι θηλυκό γι’ αυτό την έβγαλα Λούση. Παίξε αν θες μαζί της αλλά πρόσεχε γιατί δαγκώνει. Καλημέρα είπαμε; Φιλί έδωσες στη μάμα σου που έχει να τη δεις τόσο καιρό;

Με παίρνει αγκαλιά μου δίνει δυο φιλιά και συνεχίζει.

– Θα σου φτιάξω τον καλύτερο καφέ!

Κάθομαι στο σαλόνι.

– Μην αργήσεις! της φωνάζω.

Επιστρέφει με τα καφεδάκια τα αυγά τα ξέχασε! Παρεμπιπτόντως μου αρέσει πολύ ο καφές την μαμάς.

 – Μαμά, χτες πήγα στο νεκροταφείο να αφήσω λουλούδια στη γιαγιά και ..

 – Και γιατί πήγες μόνη σου χωρίς εμένα; Mπράβο σου!

 – Με διακόπτεις συνέχεια, θα φύγω! Μαμά με ακούς; Tο νεκροταφείο έχει γεμίσει τάφους εκεί στην είσοδο έχει μια ταμπέλα που γράφει «πλήρες»

Άλλαξε το ύφος της και με παράπονο άρχισε να μιλά πάλι.

 – Ήρθες εδώ πρωινιάτικα να μου πεις αυτό ότι το νεκροταφείο γέμισε; Μου λες δηλαδή ότι θα πεθάνω και εγώ σύντομα αυτό μου λες. Είσαι σκληρό και άσπλαχνο παιδί εσύ δεν έχεις καρδιά. Ήρθες εδώ να με αναστατώσεις, να στεναχωρηθώ και να κλαίω, να χαλάσει το μπότοξ που έκανα προχθές και να φαίνομαι γριά, αυτό θες.

Κατσούφιασε, μάλλον κλαίει.

 – Όχι, όχι μαμά ήρθα για να πούμε διάφορα ευχάριστα πράγματα.

Αμέσως ηρέμησε.

 – Τότε χαίρομαι που ήρθες. Προσπάθησε να τα θυμηθείς όλα, βάλε τα σε σειρά. Πάω για λίγο μέσα και επιστρέφω.

Επιστρέφει σε δέκα λεπτά φορώντας ένα κόκκινο σατέν φόρεμα με άσπρες βούλες και κίτρινες γόβες. Την βλέπω και ξαφνιάζομαι αλλά δεν μιλώ. Έβαλε και κόκκινο κραγιόν και άρωμα.

– Μαμά θα το πάρω από την αρχή. Χτες το πρωί πήγα στο νεκροταφείο να αφήσω λουλούδια στη γιαγιά και …

Με διακόπτει απότομα.

 – Ρε παιδάκι μου θα μου ξαναπείς τα ίδια;

– Μαμά το νεκροταφείο ήταν άδειο αναστήθηκαν οι νεκροί!

Είπαμε πολλά ευχάριστα πράγματα με την μαμά εκείνο το πρωινό. Θυμηθήκαμε όμορφες στιγμές που ζήσαμε στο εξοχικό δίπλα στη θάλασσα όταν πηγαίναμε τα καλοκαίρια και άλλα.

Χαρήκαμε και οι δύο.

Πήγε μεσημέρι χωρίς να το καταλάβω, περνά γρήγορα η ώρα όταν κάνουμε παρέα.

 – Μαμά θα φύγω, μεσημέριασε. Θα έρθω να σε δω και την άλλη βδομάδα.

Την αποχαιρετώ με μια αγκαλιά και λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, γυρίζω το κεφάλι και την βλέπω ακόμα στην πόρτα να με χαιρετά.

– Μαμά ξέχασα να σου πω ότι τελικά ο Γιάννης γύρισε πίσω μετανιωμένος και θέλει να κάνουμε μωρό. Με συγκίνησε και έκλαιγα τρεις μέρες αλλά δεν θέλω πια μωρό.

Γελά δυνατά και μου φωνάζει:

 – Πάλι μας άκουσε η γειτονιά.

Γέλασα και εγώ.

Βιογραφικό σημείωμα

Η Έφη Γεωργίου (Effie Georgiou) γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε γραφιστική και διακόσμηση στo Vakalo Art & Design College στην Αθήνα.

Εργάστηκε ως σχεδιάστρια σε αρχιτεκτονικό γραφείο και διευθύντρια στην επιχείρηση του πατέρα της.

Με τη λογοτεχνία ασχολείται τα τελευταία χρόνια. Έχουν δημοσιευθεί ποιήματα της σε Ανθολόγια. Έχει απαγγείλει ποιήματα  και διαβάσει διηγήματα της σε σημαντικές εκδηλώσεις- αφιερώματα που γίνονται στο νησί. Παίζει ερασιτεχνικά θέατρο και ασχολείτε με την ζωγραφική, τα ψηφιδωτά και το βιτρώ.