Γιατί ήρθες εδώ μπαμπά;

Ήσυχα είναι εκεί

Και σκιερά

Μήπως να γυρίσεις πίσω…

Τι έγινε εδώ, θέλω να δω

Μα τίποτα δεν βλέπω.

Πού είναι το σπίτι στον πευκώνα, πού ειν’ το σπίτι, πες,

με το φαρδύ παράθυρο που έβλεπε στη θάλασσα;

Ήσυχα είναι εκεί.

Σου λέω, γύρνα πίσω.

Γιατί τόση σκοτεινιά;

Πού ’ναι η κόκκινη, η φουντωτή ροδιά που την σκαλίζαμε μαζί , θυμάσαι,

που φώτιζε την πίσω αυλή

Που σπάζαμε τον ώριμο καρπό πάνω στις πλάκες

Κι ήτανε τόσοι οι χυμοί που έμοιαζε με αίμα.

Ναι, αίμα χύθηκε εδώ (ψιθυριστά).

Φύγε, σου λέω, φύγε.

Κι εκείνη η φωλίτσα στα δέντρα τα πυκνά ανάμεσα

Που πάντα σ’ έβρισκα να κρύβεσαι τα μεσημέρια τα ζεστά

Και μου ΄λεγες πως μόνο εκεί μπορείς να ησυχάσεις

Που ξάπλωνες πάνω στα φρύγανα χωρίς να νοιάζεσαι που σε τρυπούσαν.

Αίμα στα πόδια σου, μπαμπά

Το βλέπω να χτυπά σαν αστραπή

Ως το κεφάλι

Φύγε, σου είπα, φύγε.

Και τι ’ναι αυτή η μυρωδιά  – θανάτου; –  παντού όπου γυρνάω;

Σκόνη κατάμαυρη, μην είναι τέφρα;

Μην και κατέβηκα στην κόλαση, παιδί μου;

Έλα Ευτυχάκι, η ώρα ήρθε να μου πεις πού βρίσκομαι.

Πατέρα όχι εσύ,

αλλά ο τόπος.

Το σπίτι δεν υπάρχει πια, με το φαρδύ παράθυρο που άνοιγε στους αφρούς της θάλασσας

Ούτε η ροδιά, ούτε η φωλιά η δροσερή για τα ζεστά μου καλοκαίρια

Ό,τι άθικτο είχαμε εκεί βαριά ενοχή, λένε, πως φέρει.

Φλόγες κατέκαψαν τα πάντα, γι’ αυτό είναι ίσως που ο τόπος με βασανιστήρια

θανατώθηκε.

Έλα πατέρα, γύρνα στον ήσυχο, σου λέω, θάνατό σου.

(Ρέκβιεμ για έναν παράδεισο)

 (οι εικόνες  από τη Θυσία του Αντρέι Ταρκόφσκι και το Χρώμα του ροδιού του Σεργκέι Παρατζάνοφ. Ο πίνακας του Arkhip Kuindzhi (1879) ‘After a Rain,’