ΜΗΔΕΙΑ

Γυναίκες της Κορίνθου, βγήκα από το σπίτι,

για να μην με κατηγορήσετε· γιατί ξέρω πολλούς

ανθρώπους που είναι αλαζόνες, άλλους κρυμμένους

 από τα μάτια του κόσμου

κι άλλους φανερούς μέσα στον κόσμο.

Άλλοι πάλι επειδή ζούνε ζωή ήσυχη,

πήραν την κακή φήμη του άπραγου.

Στα μάτια των  ανθρώπων δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Πριν να ψάξουν βαθιά τι κρύβει κάποιος μέσα του,

τον μισούν μόνο που τον βλέπουν

έστω κι αν δεν τους αδίκησε ποτέ.

Πρέπει, λοιπόν, ο ξένος να συντάσσεται με την πόλη.

Ούτε επαινώ βέβαια αυτόν τον πολίτη

που βάζει τον εαυτό του πάνω από όλα

και πικραίνει τους συμπολίτες του από αλαζονεία.

Πάνω σε μένα έπεσε τώρα απρόσμενο κακό

και την ψυχή μου πλήγωσε· τέλειωσε η ζωή μου,

χάθηκε κάθε χαρά και θάνατο, αγαπημένες μου,

ζητάω. Εκείνος που ήταν τα πάντα για μένα, ο άντρας μου

-το ξέρει κι αυτός- αποδείχθηκε ο χειρότερος όλων.

  Από όλα τα έμψυχα και λογικά όντα

εμείς οι γυναίκες είμαστε το πιο αξιολύπητο.

Πρέπει  πρώτα πρώτα  με πολλά χρήματα

να αγοράσουμε σύζυγο

και να τον βάλουμε κύριο του κορμιού μας.

Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από αυτό.

Κι εδώ  η αγωνία είναι η μέγιστη, θα έχουμε

καλό ή κακό άντρα; Για τις γυναίκες το διαζύγιο

δεν είναι τιμητικό. Ούτε μπορείς να αποφεύγεις

τον άντρα σου. Κι αν βρεθείς σε άλλα ήθη

και  νόμους, πρέπει να γίνεις μάντης για όσα

δεν έμαθες στο σπίτι σου, πώς δηλαδή  

θα φέρεσαι καλύτερα στον άντρα σου.

Κι αν όλα αυτά τα καταφέρουμε με κόπο

κι ο άντρας ζει μαζί μας και τον ζυγό σηκώνει

χωρίς να δυσφορεί, η ζωή μας είναι αξιοζήλευτη·

διαφορετικά  θάνατος μας ταιριάζει.

Αν  ο άντρας βαρεθεί μέσα στο σπίτι, βγαίνει έξω

(σε φίλο ή σε συνομήλικο) και ξεκουράζει την ψυχή του.

Εμείς όμως πρέπει να έχουμε τα μάτια μας

προσηλωμένα σε μια μόνο ψυχή.

Λένε, επίσης, για μας ότι ζούμε ζωή ακίνδυνη

μέσα στο σπίτι, ενώ εκείνοι πολεμούν με δόρυ.

Ανόητη σκέψη.

Θα προτιμούσα τρεις φορές να σταθώ

δίπλα σε ασπίδα παρά να γεννήσω μία.

Αλλά αυτά τα λόγια δεν έχουν την ίδια σημασία

για σένα και για μένα. Εσύ έχεις την πόλη σου,

το πατρικό σου σπίτι, απολαμβάνεις τη ζωή

και τη συντροφιά των φίλων σου.

Εγώ είμαι έρημη, χωρίς πατρίδα,

και με προσβάλλει ο άνδρας μου.

Λάφυρο είμαι παρμένο από χώρα βάρβαρη

και δεν έχω ούτε μάνα, ούτε αδερφό,

ούτε άλλο συγγενή  λιμάνι ασφαλές στη συμφορά μου.

Μια χάρη μόνο θέλω τώρα από σένα:

αν βρω κάποιο τρόπο, κάποιο τέχνασμα

τον  άντρα μου για τα κακά που μου έκανε να τον πληρώσω,

να σιωπήσεις.

Η γυναίκα συνήθως είναι γεμάτη από φόβο,

τον πόλεμο δεν τον αντέχει·

όμως, όταν  νιώσει στο κρεβάτι αδικημένη

δεν υπάρχει ψυχή πιο αιμοβόρα.