ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Για το παρελθόν τρέφω βαθύ σεβασμό.

Μου προκαλεί ευλάβεια.

Ένα ακατανόητο δέος.

Στέκει σαν αμετανόητος φάρος.

Αποκαλύπτει παλιές αλήθειες.

Άλλοτε στάση, άλλοτε αφετηρία.

Κρηπίδωμα που γίνεται θεμέλιο.

Πόσες φράσεις εγχάρακτες

στους κίονες της μνήμης!

«Θα κρυώσεις»

«Είναι στο χέρι σου»

«Σπουδαία τα λάχανα»

«Σ’ αγαπώ»

«Πετσί και κόκαλο έχεις μείνει»

«Θα μηδενιστεί η κόλλα σας»

«Γίνε επιτέλους άνθρωπος»

«Μπράβο!»

Απειλές, ειρωνείες, λατρείες.

Μαυροπίνακας εν τέλει της ζωής

που ξεγελά τη λήθη.

Εκεί όπου ο σπόγγος με την κιμωλία,

στίχους σβησμένους συναλλάσσουν

 με τολμηρά αντιφεγγίσματα.