Πώς να τρυγήσω την καρδιά σου;

Πάντα με τη στολή του μελισσοκόμου;

Αδιαπέραστη!

Κι αυτή η μάσκα από τούλι

οδηγεί με μαεστρία στη σύγχυση.

Οι φράσεις  με επικίνδυνα ακροβατικά

αναζητούν απόκριση σε σώμα, σε χώρο,

στον χρόνο.

Μα ο λόγος δεν απευθύνεται πια

ο δέκτης δυσχεραίνεται.

Για τις λέξεις η  πτώση έγινε

δίχως δίχτυ προστασίας.

Στο κέντρο του δωματίου ένα αναλόγιο μουσικής

με όλα τα παρελκόμενα

προσμένει τη μουσική πράξη.

Ύμνοι και μονωδίες σε αναμονή.

Δεν βαριέσαι, κανείς δεν ξέρει

πότε ξυπνούν οι νότες.

 Να  ο  βιολιστής στέκει παράμερα

Σολ, ρε, λα, μι

ταλαντώνονται οι χορδές

τον προσκαλούν.

Προτού πάρει τη θέση του

 σφράγισε με ταινία μονωτική

κάθε αναστολή.

Το λόγο έχει το δοξάρι!