ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

Χτυπάει το κινητό ψάχνει στα τυφλά να το βρει. Το βρίσκει και το  κάνει να σωπάσει. Με δυσκολία ανοίγει τα μάτια. Μισοκοιμισμένος ακόμη ελέγχει τα μηνύματα και χαζεύει λίγο τις φωτογραφίες στο κινητό. Στον αγιασμό με την Αννα γελούν αγκαλιασμένοι στο παγκάκι της αυλής, την ίδια μέρα στο ποδόσφαιρο με την παρέα  κυλιούνται όλοι κουβάρι στο γρασίδι. Βλέπει την ώρα. Σηκώνεται. Αφήνει το κρεβάτι όπως να’ ναι. Αντανακλαστικά ανοίγει την μπαλκονόπορτα, μην έρθει πάλι η μάνα του και γκρινιάζει πως βρωμάει εκεί μέσα. Κλείνει τα μάτια να αποφύγει τον ήλιο. Η υπέροχη ανοιξιάτικη θέα του βορείου προαστίου από ψηλά, με τη θάλασσα στο βάθος τον αφήνει αδιάφορο. Σε 5 λεπτά αρχίζει το μάθημα. Ε και; έτοιμος είναι. Θα μπορούσε να μην σηκωθεί καν από το κρεβάτι του. Εμφανίζεται ο μπαμπάς με τον φρεσκοστυμμένο χυμό και το τοστ. Του τα ακουμπάει στην άκρη του γραφείου. Τον ευχαριστεί με ένα νεύμα.

Τακτοποιεί τα πράγματα στο γραφείο του: βιταμίνες «για ενίσχυση του ανοσοποιητικού» ,  « δάκρυα» και αλοιφή για το χαλάζιο –από την οθόνη είπε ο γιατρός- , στυλό, τετράδια, βιβλία. Μασουλώντας το τοστ, στηρίζει το κινητό σε μία στοίβα βιβλία. Με ταλέντο ισορροπιστή αυτό παίρνει τη θέση του.   «Μπαίνει». Πάλι δεν είναι καλή η σύνδεση. Όλοι «μέσα» αλλά η οθόνη μαύρη. Κάτι λέει η φιλολόγος, με διακοπές. «Για να μην ανοίγει την κάμερα δεν θα βλέπεται» στέλνει μήνυμα στον κολλητό του». Εκείνος του απαντάει με ιμότζι που δακρύζει από τα γέλια. Αναπληρώτρια. Ανέλαβε μετά την καραντίνα και έτσι δεν την έχουν δει. Στέλνει και μια καλημέρα με καρδούλα στην Άννα. Εκείνη απαντάει με αναψοκοκκισμένο χαμόγελο. Χαμογελάει και αυτός.  Κάτι ακούει για  ασκήσεις. Ψάχνει το τετράδιο να τις σημειώσει. Αυτή τις ελέγχει, οπότε πρέπει να τις κάνει.

Ακολουθούν άλλες 5 ώρες. «Πάμε για μπάσκετ μετά;” ρωτάει στο direct chat ο κολλητός. Απαντάει: «Bαριέμαι! Εχεις διαβάσει καλά  γεωμετρία;». Λαμβάνει ένα χεράκι με τον αντίχειρα προς τα κάτω. Χτυπάει η πόρτα και εμφανίζεται  η μάνα του. Ρωτάει τι φαΐ να του κάνει και – με ελπίδα- αν θα  βγει μετά καμιά βόλτα. Σκέφτεται… «Γεμιστά»  της λέει.  Ο φυσικός ακούγεται τώρα στο βάθος. 

Σιγά, σιγά ξυπνούν και τα δύο αδέρφια του. Καλές 11!  Ρομποτικές φωνές ακούγονται από τα δωμάτιά τους. “H τηλεκπαίδευση στην τριτοβάθμια!!, σκέφτεται .Καλά θα ήταν να έμπαινε κι αυτός.. κάπου. Σιγά μην μπω εγώ σε σχολή φέτος, σπεύδει να  κόψει την ίδια του τη φόρα. Η ύλη μειωμένη. «Ευκαιρία!» θα του πουν πάλι από το φροντιστήριο αμέσως μετά.  Ισως, αλλά και η όρεξη άλλο τόσο.

Η φωνή του καθηγητή επαναφέρει την προσοχή του. Από εβδομάδα επιστρέφουν κανονικά στο σχολείο. Δεν θέλει καθόλου. Στην αρχή τον ενοχλούσε το lockdown. Τώρα δεν τον χαλάει η «Εξ αποστάσεως». Μιλάει με όποιον και όποτε θέλει. Τέρμα οι καυγάδες με τους γονείς για το κινητό. Δεν τον ενοχλούν. Τέρμα και η γκρίνια της Αννας. Απαλλάχτηκε και από κάτι βλακόφατσες στο σχολείο –καθηγητών συμπεριλαμβανομένων. Δεν λένε πως το ζητούμενο είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου;

Ψάχνει γύρω του το βιβλίο της Γεωμετρίας να το έχει πρόχειρο δίπλα του για το τεστ. Το εντοπίζει στη στοίβα που στηρίζει το κινητό. Τραβώντας το, το μάτι  του πέφτει στην ετικέτα « Σχολικό έτος 2020/21».  Με μια αδέξια κίνηση το κινητό γλιστράει από τα βιβλία, όπου ακροβατεί.  Πέφτει με δύναμη στο πάτωμα. Η καρδιά του χτυπάει πιο γρήγορα. Έντρομος το σηκώνει και το εξετάζει προσεκτικά. Ευτυχώς, ούτε γρατζουνιά. Μόνο το κινητό  μην πάθει τίποτε.. τότε δεν θα παλεύεται η κατάσταση!