Φέτος υποδεχτήκαμε με μεγάλη χαρά την πρώτη ποιητική συλλογή της Κλεονίκης Δρούγκα μέσω των εκδόσεων Μανδραγόρα. Εκπλήσσει ευχάριστα η ωριμότητα, η ειλικρίνεια και η ποιότητα του λόγου. Η ευαίσθητα τολμηρή ποίηση της κας Δρούγκα μας κάνει κοινωνούς έντονων συναισθημάτων. Το ερωτικό πάθος για τη ζωή είναι διάχυτο. Οι εικόνες και οι συνυποδηλώσεις ηχηρές. Η εναλλαγή του α και β ρηματικού προσώπου δεν μας επιτρέπει να αποστασιοποιηθούμε ούτε στιγμή. Η ματιά κινηματογραφική.
Η ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται « Οκλαδόν με τον χρόνο» – ήδη ο τίτλος μας προϊδεάζει για την ποιότητα του περιεχόμενου- έχει οργανωθεί σε τέσσερις ενότητες:
«Θυμοσοφία»
«Εποχές – Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι»
«Σχέσεις»
«Να ξέρεις ότι προσπαθώ, ζωή»
Στην πρώτη ενότητα «Θυμοσοφία»,
η ποιήτρια με τόλμη και αφοπλιστική ειλικρίνεια μοιράζεται γενναιόδωρα τη γνώση που της μετέδωσε -όχι πάντα με τον εύκολο τρόπο- η ίδια η ζωή. Με ευαίσθητη ματιά αλλά και τόλμη δεν μασάει τα λόγια της, ούτε κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Σε ένα διαρκή διάλογο με τον εαυτό της και τον αναγνώστη/στρια προτείνει στάση ζωής. Μια χαρμολύπη είναι η ζωή και αυτό ακριβώς διαφαίνεται στην ποίηση της Κλ. Δρούγκα. Παρατηρεί, ξορκίζει δαίμονες, αλλάζει ρότα∙ οι δαίμονες βρίσκονται δίπλα μας για να μας προκαλούν και να κάνουν τη ζωή μας να αξίζει.
Με φωνή ώριμη και ασυμβίβαστη δηλώνει κάθε λάθος κίνηση /δεν έχει δικαίωμα στην άνοιξη ( «Μην κλωτσάς τη γάτα»). Δεν είναι πως έχει την απάντηση για όλα αφού η μέρα αργοσέρνει δισταγμό («Δισταγμός») είναι όμως έτοιμη για δύσκολες αποφάσεις και σε διέγραψα («Delete»). Διαβάζει τον άνθρωπο δύο ξέχωροι δείχτες/ το μέσα και το έξω («Δείκτες). Κάνει απολογισμό είκοσι χρόνια μετά/χαζεύει την ανάμνηση («Ο απολογισμός»)Στον καθρέφτη/ δεν βλέπεις πια τον εαυτό σου («Η σκάλα»), μαθαίνει να διαχειρίζεται τα πάθη χαμήλωσε τη φωτιά/στο μπόι των λέξεων («Θυμός») και γίνεται πιο συνετή δεν κολυμπώ δίπλα στα βράχια πια («Η φωνή της θάλασσας»).
Η δεύτερη ενότητα «Εποχές – Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι»,
μας θυμίζει τη σχέση μας με τη φύση, μια σχέση δυναμική και αμφίδρομη. Οι στίχοι έξυπνοι, οι εικόνες κινηματογραφικές, οι μεταφορές εύστοχες. Αβίαστος και χωρίς επιτηδευμένες ασάφειες ο λόγος, μας ταξιδεύει.
H αγάπη για το καλοκαίρι -και ό,τι αυτό φέρει και συμβολίζει- δεν κρύβεται. Οι υπόλοιπες εποχές υπάρχουν για να φέρουν στη ζωή μας το καλοκαίρι ακριβώς όπως και όλα τα δυσάρεστα, ακόμη και τα τραγικά, συμβαίνουν για να ανοίξουν δρόμο στην ευτυχία μας. Βαθιά αισιόδοξο το μήνυμα: Ανοίγεις τους μεντεσέδες της ψυχής, Τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά το καλοκαίρι («Αλμύρα»), Οι ωραίες ιστορίες γράφονται πάντα καλοκαίρι, βαφτίζω ό,τι περνάει απ’το χέρι μου καλοκαίρι («Όσο κρατήσει»).Η ευτυχία, φυσικά, είναι στιγμές, δεν είναι κατάσταση μόνιμη και εξασφαλισμένη αλλά…: όσο κρατήσει∙(«Όσο κρατήσει»).
Πανταχού παρούσα και η άλλη μεγάλη αγάπη, αυτή που απελευθερώνει και θεραπεύει την ψυχή και ταυτόχρονα συμπάσχει μαζί της∙ η θάλασσα: και λένε τη θάλασσα απ’έξω («Η τελευταία φορά ποτέ δεν είναι τελευταία»), η θάλασσα βάζει στοίχημα με τον καιρό, Η θάλασσα ηττημένη βάζει τα κλάματα («Υστερόγραφο του καλοκαιριού»). Μεσημέρι του Δεκέμβρη/ οι λουόμενοι ξεντύνονται τις αμαρτίες τους («Οι Χειμερινοί»), λίγοι μπορούν να καταλάβουν αυτήν τη σχέση («Οι Χειμερινοί»), Υπόσχομαι πίστη στη θάλασσα ∙ για όσο κρατήσει∙(«Οσο κρατήσει»).
η τρίτη ενότητα «Σχέσεις»,
μας ωθεί να προβληματιστούμε για τις σχέσεις μας. Η σχέση με τον χρόνο απασχολεί βαθιά Κάθεσαι οκλαδόν με τον χρόνο («Το παραπάνω») και βέβαια η σχέση με τον ευαυτό μας Το βλέμμα σου μυρίζει άσχημα («Το παραπάνω») Πηγάδι από ψέματα η μνήμη («Μνήμη») Πώς να ξεφύγεις όμως από τον ήλιο της άνοιξης («Από κοντά»).
Αυτή όμως που πρωταγωνιστεί είναι η σχέση με τους συνανθρώπους μας, τους περισσότερο ή λιγότερο δικούς μας, Να έχεις στο μυαλό σου πως υπάρχουν πηγάδια απύθμενα∙/ με αυτήν την αλήθεια/ να ξεκλειδώνεις τους ανθρώπους («Το παραπάνω»), ν’ απελπιζόμαστε αν επιμένεις να φοράς τη μάσκα («Μάσκα»). Οι σχέσεις είναι δύσκολες και οι προσπάθειες για τη διατήρησή τους αγωνιώδεις και επώδυνες∙ δεν τα καταφέρνουμε πάντα θα προεκτείνουμε καποιες αλήθειες, δεν θα τρίψουμε με γυαλόχαρτο ο ένας το πρόσωπο του άλλου, ο ειρμός της σκέψης σου/κάνει τους αρμούς να τρίζουν («Αλλαγές στον χώρο»). Τολμά να αγγίξει ακόμη και σχέσεις καταστροφικές με τραγική κατάληξη όπως αυτή του άνανδρου άντρα που επιβάλλεται στην αδύναμη γυναίκα Πρόστυχη νίκη μια πεθαμένη να κρατάς («Χωρίς Ανάσα»)
Ο τίτλος της τέταρτης ενότητας «Να ξέρεις ότι προσπαθώ, ζωή»,
μιλάει ο ίδιος. Η ύπαρξη μας δεν είναι τυχαία και δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν τέτοια. Το πέρασμά μας από τη ζωή πρέπει να σφραγιστεί από προσπάθεια για να έχει αξία αυτό το ταξίδι. Τη δύναμη για αυτή την προσπάθεια την αντλούμε από την αστείρευτη αγάπη για αυτήν η ζωή ναλυσσομανά μέσα μου, Ε,είναι μεγάλο κίνητρο ο έρωτας για τη ζωή («Γενέθλια»). Τίποτε δεν περισσεύει για να σπαταληθεί να αντιστέκομαι σε σπατάλες χωρίς νόημα(«Γενέθλια»). Η ισορροπία είναι το ζητούμενο Η ισορροπία είναι άθροισμα βημάτων, Η ισορροπία είναι θέμα χρόνου («Η ποδηλάτισσα») και η κίνηση νομοτέλεια είναι άλλωστε νομοτέλεια η κίνηση («Νομοτέλεια»). Η ελπίδα και το φως όμως βρίσκονται πάντα εκεί για όσους θέλουν να τα βρουν παίρνω το σχήμα ενός πουλιού/κι ελπίζω σε μια θάλασσα («Θάλασσα»), η επόμενη ανατολή θα φέρει πάλι φως («Νομοτέλεια»).
Συγχαρητήρια στις εκδόσεις Μανδραγόρα διότι πρόκειται για μια από τις πιο αξιόλογες, καλαίσθητες και σοβαρές δουλειές που έχουμε διαβάσει τελευταία.
Ευχαριστούμε την κα Δρούγκα για τη βαθιά ανθρωποκεντρική ποίησή της που μας αποκαλύπτει τη ζωή όπως είναι∙ αγωνιώδη, κοπιώδη, επώδυνη αλλά στο τέλος φωτεινή. Τι άλλο αξίζει περισσότερο από το φως!
Το μόνο πρόβλημα: προκαλεί προσδοκίες υψηλές για τις επόμενες εκδόσεις.
