Ήταν τοποθετημένα σε μια πρόχειρα διαμορφωμένη προθήκη, στην πάνω μεριά ενός παλιού ξύλινου γραφείου. Στην αρχή στον προθάλαμο του δημοτικού μεγάρου και στη συνέχεια στο νεοεγερθέντα όροφο που στεγαζόταν η δημοτική βιβλιοθήκη. Ήταν σπασμένα αγγεία πήλινα, αρχαία κτερίσματα από τάφο του 4ου π.χ. αιώνα που βρέθηκε στην περιοχή των Αλυκών.
Στάθηκα πολλές φορές μπροστά τους το πρώτο διάστημα και τα κοίταζα. Φανταζόμουνα διάφορα για την ιστορία των προσώπων που θάφτηκαν εκεί, τα μυστικά που έκρυβαν αυτά τα αγγεία.
Ίσως, σκεφτόμουνα να ήταν κάποια δοχεία με μαγικά αρώματα μιας όμορφης κοπέλας εκείνης της εποχής. Ή να φύλαγαν μέσα τους αναθήματα ή και τιμαλφή.
Στη συνέχεια έπαψα να τα κοιτάζω. Το ίδιο φαντάζομαι και άλλοι άνθρωποι. Αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο με τον χώρο, ήταν σαν μην υπάρχουν. Τοποθετημένα αργότερα δίπλα στο server στον προθάλαμο της δημοτικής βιβλιοθήκης, έπαψαν να φαίνονται πια.
Εκεί στην παραλία του Αι Θανάση και πιο πέρα μέχρι το Κοτύχι είναι γεμάτη η αμμουδιά με σπασμένα κεραμικά από τάφους αρχαίας εποχής.
Όλα δείχνουν πως κάποτε στον τόπο αυτό ήκμασε κάποιος αρχαίος πολιτισμός. Εκεί είχε την εκβολή του ο ποταμός Πηνειός, μέχρι που ο Ηρακλής τον έστρεψε στην παραλία της Γαστούνης.
Υπάρχει ένα σημείο που λες ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση και ο χώρος γίνεται πιο μυθικός. Είναι η ώρα που πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα διεισδύοντας στον εσωτερικό σου κόσμο σε χαϊδεύουν, με συνοδεία μιας μυστικής μουσικής. Βλέπεις μακριά, με τη φαντασία σου, καράβια άλλων εποχών να φεύγουν και μορφές θεϊκές να τα χαιρετούν από τα σύννεφα ψηλά.
Κάποτε, ένας παλιότερος συντοπίτης μου ανάφερε για μια παρέα φίλων την εποχή του 1930, που έκαναν ανασκαφές στην περιοχή του χειμάρρου Ανισάτου για να ξαναβρούν την Αρχαία Κυλλήνη. Φοβήθηκαν όμως και εγκατέλειψαν τις προσπάθειες.
Αλλά, οι αρχαιολόγοι της Ολυμπίας, που τα εξέτασαν πολύ αργότερα, αποφάνθηκαν ότι τέτοια ευρήματα σίγουρα προέρχονται από τάφους στα περίχωρα της Ήλιδας.
Νομίζω, πως πρέπει κάποιος να έχει ζήσει από μικρός σε αυτή την περιοχή, όπως ένας φίλος μου ο Μελέτης ή να ξέρει καλά την ιστορία του τόπου, για να μπορεί να εκτιμήσει τη σημασία που έχουν αυτά τα αρχαία κτερίσματα. Αλλιώτικα, έτσι όπως ήταν εγκαταλειμμένα στη μοίρα τους, έμοιαζαν με σκουπίδια περασμένης εποχής.
Ο φίλος αυτός είναι που τηλεφώνησε και μου είπε: « τελικά δεν έμεινε τίποτα όρθιο σ΄αυτό τον τόπο!» και κατέληξε με απόγνωση λέγοντας ότι κάποιοι γνωστοί μας άνθρωποι που ήδη έχουν πεθάνει, δεν θα άντεχαν αν άκουγαν τα μαντάτα για το παρακάτω γεγονός.
Ένα πρωί υπάλληλοι του δήμου, κατ’ εντολή του καλλικρατικού δημάρχου, φόρτωσαν μαζί με άλλα αντικείμενα και το γραφείο με τα κτερίσματα και τα μετέφεραν στις παλιές αποθήκες του ΑΣΟ. Εκεί τα απόθεσαν σε ένα σωρό μες στη σκόνη, στις αράχνες και στα ποντίκια, μέχρι να ξεχαστούν και να βρεθεί ο επόμενος που θα τα μεταφέρει σε ασφαλέστερο τελικό προορισμό.
Αλλά, αναρωτιόμουνα γιατί να στρέφονται τέτοια αρνητικά συναισθήματα απέναντι σε άψυχα αντικείμενα, που ήταν απομεινάρια μιας άλλης εποχής;
Γιατί στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να διαμορφωθεί έτσι ο χώρος ώστε να στεγάσει τις νέες διευρυμένες αρμοδιότητες της δημοτικής αρχής;
Και φαίνεται πιθανόν δεν ήταν μόνο τα κτερίσματα, αλλά και τα βιβλία της δημοτικής βιβλιοθήκης μη αξιοποιήσιμα και περιττά από χρηστική άποψη. Γιατί, όπως ενημερώθηκα στη συνέχεια, τα σπάνια βιβλία της βιβλιοθήκης οδηγήθηκαν σε ένα πολύ μικρό χώρο, εντελώς ακατάλληλο και καθόλου ελκυστικό για αναγνώστες.
Ο φίλος μου, φιλοσοφώντας εκφράζει και βαθύτερες σκέψεις του και μεταφέρει απαισιόδοξα συναισθήματα. Και πολλές φορές αποφαίνεται ότι, τουλάχιστον για μια γενιά, δεν είναι μόνο οι συνέπειες της κρίσης σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και πολλά άλλα είναι χαμένα. Είναι αυτά που οι προηγούμενες γενιές, κρατούσαν με σεβασμό, ως ιερά, μαζί και τα αντικείμενα των παλιών πολιτισμών και ας μην μπορούσαν να τα αποκρυπτογραφήσουν μέχρι το τέλος.
Αλλά κι εγώ απηυδισμένος, σκέφτομαι μήπως φτάνει η ώρα που ένα αεράκι δυνατό σκορπίσει μακριά τον όγκο των σκουπιδιών που σκεπάζει όλες τις αληθινές αξίες μαζί και τα μηνύματα μιας μυστικής γλώσσας που μας συνδέει με το παρελθόν και την ίδια τη ζωή μας.
πολύ ωραίο κείμενο! Ευχαριστούμε