Απατεώνισσα! Λαμόγιο! Κλεφτρόνι! Ναι, ήσουν όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω! Δεν είμαι θυμωμένη μαζί σου. Είμαι εξοργισμένη με τον εαυτό μου. Πώς εξαπατήθηκα από το αθώο βλέμμα σου που παραμόνευε σε κάθε κίνηση μου; Πώς αφέθηκα να παρασυρθώ και να αφεθώ στις επιθυμίες σου; Γιατί παραδόθηκα άνευ όρων στη γοητεία σου και σκλαβώθηκα από την παρουσία σου; Πρέπει να είχα τρομερή ανάγκη να υποδουλωθώ και να παρασυρθώ για να αντέξω την καθημερινότητα. Και εσύ ήσουν αληθινά η καλύτερη λύση. Μάλλον έτσι έγιναν τα πράγματα.
Με σαγήνευσες με το μυώδες κορμί σου, το ελκυστικό βάδισμα, τον αυθορμητισμό σου και με καθήλωσες με τα μάτια. Μόλις κατάλαβες πως ήμουν πια για τα καλά δεμένη στο άρμα σου, άρχισες να με εκπαιδεύεις. Έλα κοντά μου, φώναζες ότι ώρα σου κάπνιζε. Κι εγώ ανήμπορη να αντισταθώ, έτρεχα να καθίσω πλάι σου. Έχω κέφι για παιχνίδι, έλεγαν τα μάτια σου και μου έφερνες μια μπάλα. Συνεργαζόμουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Θέλω να κάνεις πιο κει για να χωρέσω κι εγώ, ήταν το σαφές μήνυμα του σπρωξίματος σου πάνω στο κρεβάτι. Μας έβρισκε το ξημέρωμα κουλουριασμένες με το πάπλωμα. Δεν βλέπεις ότι φοβάμαι τις βροντές; Κάνε κάτι, ούρλιαζε το τρέμουλο σου καθώς με ακολουθούσες παντού και αποζητούσες στενή επαφή. Κι εγώ παρατούσα ό,τι έκανα για να σε πάρω αγκαλιά.
Είχες παντοδυναμία. Ήξερες να κλέβεις αυτό που ήθελες χωρίς λόγια. Δεν σε ενδιέφερε ποτέ η έλλογη φλυαρία των ανθρώπων. Ήσουν συμφιλιωμένη με τη φύση σου και είχες αναπτύξει τους δικούς σου ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας. Συγχαρητήρια! Εγώ πάντως αν ασθενούσα βαρέως δεν θα το ανακοίνωνα με τα πόδια μου. Εσύ το κατάφερες ένα πρωί όταν έβαλες τις τέσσερις πατούσες σου στο πάτωμα και τις βίδωσες για δώδεκα ώρες. Μετά από αυτή την αποκάλυψη είχες την απαίτηση να φερθώ με γενναιότητα για να συνεχίσεις να με εμπιστεύεσαι. Η σιωπή, η δυσθυμία , η ανημπόρια σου, με ικέτευαν να πάρω τη μεγάλη απόφαση να σε απαλλάξω από αυτές. Και το έκανα! Αυτό που ξέχασα όμως ήταν να σου ρίξω ένα πρώτο και τελευταίο χαστούκι για να μάθεις κι εσύ κάτι από μένα. Να μάθεις πως ντρέπομαι πολλές φορές γιατί δεν μπορώ να φερθώ όπως εσύ. Δεν δύναμαι να επιδείξω τον ίδιο βαθμό αφοσίωσης, συνεργατικότητας, υπομονής. Δεν καταφέρνω πάντα να ακούω τη ματιά σου που τα ήξερε όλα. Δεν κινδυνεύω λοιπόν ποτέ να συλληφθώ ως ύποπτη όπως εσύ και να καταδικαστώ σε θάνατο με την κατηγορία της διακίνησης….ανθρωπιάς!
