Περίμενε κάθε μέρα. Άνοιγε τα μάτια της καταγάλανα κάθε πρωί και περίμενε. Μία καλημέρα, ένα καλόκαρδο χαμόγελο, ένα τηλεφώνημα από αγαπημένα πρόσωπα. Αντ’ αυτού στα αυτιά της έφτανε η πρωινή οχλαγωγία των υπολοίπων τροφίμων του γηροκομείου. Πόρτες ανοιγόκλειναν, πρωινά βογγητά ταξίδευαν στους διαδρόμους και ασταθή βήματα σέρνονταν μέχρι τη τραπεζαρία. Περίμενε να καταλαγιάσει η φούρια των νοσοκόμων που μοίραζαν χάπια με τη σέσουλα και αφού κατάπινε τα δικά της, ξεκινούσε το ταξίδι για την τουαλέτα. Πόσο δύσκολο γίνεται το απλό όταν διανύσεις τα χρόνια χιλιόμετρα με λίγη τόλμη και πολύ τύχη, σκεφτόταν ανελλιπώς καθώς πλησίαζε τη πόρτα υποβοηθούμενη από στέρεα αντικείμενα στο δωμάτιο της. Ήταν προνομιούχος κάτοχος ογδόντα τριών ετών και χιλιάδων αναμνήσεων μιας ζωής που φτερούγισε αστραπιαία λες και ήταν δρομέας κοντινών αποστάσεων. Ένα φλεγόμενο βέλος η ζωή που άλλοτε φωτίζει μονοπάτια, άλλοτε τα ζεσταίνει αλλά τις περισσότερες φορές τα καίει αφήνοντας πίσω της αποκαίδια στιγμές να παλεύουν για την επιβίωση τους.

Πρέπει να κάνω κουράγιο, σκεφτόταν η κυρία Αλίκη καθώς επέστρεφε στο κρεβάτι της. Πρέπει να κάνω κουράγιο για το παιδί μου, το κοριτσάκι μου. Πλησίασε αργά το μικρό καλάθι που βρισκόταν πάντα δίπλα στο κομοδίνο της πάνω σε μια καρέκλα και έμεινε εκεί όρθια να το κοιτάζει θαυμάζοντας το περιεχόμενο του όπως έκανε και τότε. Δεν θυμάται πια πότε ήταν το τότε αλλά η γλυκιά γεύση που εισχωρούσε από τα μάτια της και ζέσταινε τη καρδιά της, την έπεισε πως όλα ήταν αλήθεια και τα ξαναζούσε. Άπλωσε το χέρι της με τη χάρτινη τσαλακωμένη επιδερμίδα και απαλά χάιδεψε το θόλο του καλαθιού που ήταν καλυμμένος με ένα ροζ ύφασμα πλαισιωμένο από λευκή δαντέλα στο τελείωμα. Διέτρεξε την απόσταση αργά και η παλάμη της κατέβηκε με ευλάβεια προς την εσωτερική κοιλότητα για να σταματήσει στην επιφάνεια της κουβέρτας που επιμελώς είχε τοποθετήσει το προηγούμενο βράδυ. Έμεινε ακίνητη εκεί προσπαθώντας να καταλάβει αν υπήρχε κάποιο ίχνος ζωής που χαιρόταν με το άγγιγμα της. Το τρέμουλο στο χέρι της μετά την κοπιώδη προσπάθεια της την παραπλάνησε επιτυχώς και την έπεισε πως είχε έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα.

Ελάτε κυρία Αλίκη, ελάτε για πρωινό, το γάλα θα κρυώσει. Η φωνή της υπεύθυνης ορόφου είχε κάνει στάση στη πόρτα της διακόπτοντας την ενατένιση της στο παρελθόν. Ανασήκωσε τη κατάλευκη κουβερτούλα και με απαλές κινήσεις έβγαλε το θησαυρό της προσεκτικά για να τον εναποθέσει στο δικό της κρεβάτι.

Κι από μέλι,γάλα νά’ ν’ του ονείρου του η σκάλα πλατιά, ψιθύριζε η κυρία Αλίκη καθώς χάιδευε κάθε χιλιοστό πολύτιμης ψευδαίσθησης. Τα μάτια της είχαν ξαναγίνει λαμπερά, τα χέρια της κατάλευκα νεανικά και τα πόδια φτερά έτοιμα να χορέψουν πάλι, να τρέξουν, να την ταξιδέψουν σε αγκαλιές.

Αγκαλιά, ναι! Αμέσως! Σςςςς…Μη μου βουρκώνεις! Βύθισε και τα δύο της χέρια με λαχτάρα στο μικρό καλάθι και με απαράμιλλη δεξιοτεχνία……

Έλα ψυχή μου! Καλημέρα! Το αριστερό μπράτσο της μετατράπηκε σε κοιλότητα αιωνόβιου δέντρου και εκεί κούρνιασε…. η ψυχή της. Το δεξί έγινε χώμα στέρεο από κάτω για να ριζώσει η ομορφιά που κρατούσε. Με σταθερά βήματα βγήκε από το δωμάτιο της, με το κεφάλι ψηλά, περήφανη για το θαύμα που βρισκόταν στο ύψος της καρδιάς της. Βλέμματα θαυμασμού προσγειώνονταν πάνω της καθώς πλησίαζε την ομήγυρη στην τραπεζαρία και η θέση της άδεια στο μεγάλο τραπέζι την περίμενε.

Σήμερα θα έρθει η μαμά μου, ανακοίνωσε η κυρία Αλίκη κρατώντας τρυφερά την κατάξανθη κούκλα της και κατευθύνθηκε προς τη μεγάλη τζαμαρία με θέα την είσοδο του γηροκομείου. Καρφώθηκε εκεί αμίλητη να ατενίζει το θρόισμα των δέντρων ώσπου ένιωσε ένα χέρι να της χαιδεύει τη πλάτη.

Πρέπει να πιεί το γάλα της η μικρή Αλίκη, της ψιθύρισε τρυφερά μία νοσηλεύτρια. Χωρίς να χρονοτριβήσει, η μεγάλη Αλίκη στράφηκε προς το μέρος της χαμογελώντας…..

Κοίτα μαμά! Θηλάζω το μωρό μου! Όποτε θέλει! Όσο θέλει! Για όσο χρειαστεί! Είμαι πάντα « επί ποδός »!!!