Πιπέρι στο στόμα! Αυτό έπρεπε να κάνω την ώρα που ροχάλιζες ευδαίμων δίπλα μου. Σηκώθηκα λοιπόν από το κρεβάτι μας και επέστρεψα κρατώντας το μύλο με τους μαύρους κόκκους. Με μια σπασμωδική κίνηση συνέθλιψα μερικούς και ακριβώς τη στιγμή που απολάμβανα την πτώση των ρινισμάτων στη στοματική σου κοιλότητα, θυμήθηκα κάποια άλλα δευτερόλεπτα που σε τάιζα μέλι με καρύδια. Άρχισες να βήχεις καθώς πνιγόσουν και έκρυψα το μύλο βιαστικά κάτω από το μαξιλάρι μου προσποιούμενη την κοιμισμένη. Άκουσα τα βήματα σου να απομακρύνονται και κατόπιν νερό να τρέχει ορμητικό στο μπάνιο ανακατεμένο με αναστεναγμούς ανακούφισης. Αποκαμωμένη παραδόθηκα σε μολυβένιο ύπνο μέχρι την ώρα που άρχισες ξανά το βροντερό ροχαλητό σου. Άνοιξα τα μάτια στο σκοτάδι και άρχισα να αναρωτιέμαι ποιός μπορεί να είναι ο ιδανικός τρόπος να σε αφυπνίσω, να σε αναγκάσω να αλλάξεις πλευρό και κυρίως πλευρά.
Σαπούνι! Αυτό είναι! Θα προσθέσω νιφάδες πράσινου σαπουνιού στον αγαπημένο σου χυμό και το πρωί σαν ξυπνήσεις θα πιείς αχόρταγα ως συνήθως τουλάχιστον πέντε γουλιές. Έτσι θα ξεπλυθούν όλες οι διαστρεβλωμένες απόψεις σου. Μετά θα προωθηθούν στην ουροδόχο κύστη σου και θα χαθούν για πάντα σε ένα αδηφάγο σιφόνι. Έτρεξα στη κουζίνα, βούτηξα τον τρίφτη και τοποθέτησα πάνω του την πλάκα από πράσινο σαπούνι. Προς στιγμήν δίστασα αλλά η ανάγκη μου να καταλάβεις, υπερίσχυσε. Με τρείς παλινδρομικές κινήσεις είχα έτοιμα τα ψήγματα της κάθαρσης σου. Με ευλάβεια τα έριξα μέσα στο χυμό λες και προσέθετα μία πρέζα αλάτι σε φαγητό φτιαγμένο με αγάπη.
Ξαναγύρισα στο κρεβάτι και ευτυχώς κοιμόσουν γαλήνιος. Κούρνιασα στην άκρη σε εμβρυακή στάση όταν άκουσα το στυλό πάνω στο κομοδίνο να μου ζητά χαρτί για να γράψει κάτι. Άπλωσα το δεξί μου χέρι, το αγκάλιασα και του είπα πως πρέπει να πάμε μέχρι το γραφείο. Κρυμμένο μέσα στη χούφτα μου περίμενε υπομονετικά να διανύσω την απόσταση μέχρι το σαλόνι, να ανάψω το λαμπατέρ επάνω στο ξύλινο γραφείο, να καθίσω αναπαυτικά και να κόψω μία σελίδα από το σημειωματάριο μπροστά μου. Μου ζήτησε να το κρατήσω όρθιο με ελαφρή κλίση προς τα δεξιά και καθοδήγησε το χέρι μου όπως κάνουμε με τα μικρά παιδιά όταν πρωτομαθαίνουν γραφή.
ΣΑΠΑΓΑΜ ΑΝ ΑΛΕΘΗ! Σταμάτησε απότομα μετά το θαυμαστικό και μου ζήτησε να ξαπλώσει πάνω στο ξύλο εξουθενωμένο. Έμεινα να κοιτάζω απορημένη τα αυστηρά κεφαλαία γράμματα πάνω στο λευκό χαρτί. Αυτό το στυλό δεν ξέρει να γράφει Ελληνικά. Και εγώ δεν μιλάω άλλη γλώσσα, σκεφτόμουν. Πες μου σε παρακαλώ σε ποιά γλώσσα επικοινωνείς, φώναξα αλλά κατάκοπο από την απώλεια μελανιού που είχε υποστεί, κοιμόταν έχοντας για μαξιλάρι μία γόμα. Άρχισα να κατεβάζω αναρίθμητα λεξικά από τη βιβλιοθήκη και έψαξα σε όλα με ακόρεστη περιέργεια χωρίς να βρω καμία εξήγηση. Νευριασμένη τσαλάκωσα τη σελίδα και την εκσφενδόνισα στο παρκέ του σαλονιού. Ξαφνικά σε είδα μπροστά μου αναμαλλιασμένο να με ρωτάς γιατί κάνω τόσο θόρυβο. Ένα χαρτάκι πέταξα, σου απάντησα απολογητικά. Σήκωσες την τσαλακωμένη σελίδα και κάθισες στο πάτωμα, λυγίζοντας από το βάρος της. Την άνοιξες προσεκτικά, κάρφωσες τα μάτια σου στα γράμματα και εντελώς φυσικά διάβασες και αποκρυπτογράφησες το μήνυμα.
ΣΑΠΑΓΑΜ ΑΝ ΑΛΕΘΗ! Κι εγώ ΗΘΕΛΑ ΝΑ Μ’ΑΓΑΠΑΣ, είπες!
