Σταμάτα πια να κουτουρντίζεις, έλεγε η γιαγιά μου η Πολίτισσα κάθε φορά που κάθιδρη εισέβαλλα στο σπίτι μετά από το τρελό παιχνίδι στα χώματα της γειτονιάς. Έτρεχα στην αγκαλιά της και προσγειωνόμουν με το κεφάλι στο κόρφο της περιμένοντας το απαλό της χαστούκι στα παιδικά μου οπίσθια. Ήταν μία κλασσική σκηνή απόβραδου προτού η μαμά σερβίρει το φαγητό. Τρέχα να πλύνεις τα χεράκια σου για να φας, η επόμενη σταθερή κουβέντα της γερόντισσας. Σηκωνόμουν με ένα πλατύ χαμόγελο και την τραβούσα από το χέρι για να έρθει μαζί μου. Με αργά βήματα την οδηγούσα στο νιπτήρα και έτριβα με μανία τις παλάμες μου για να ξεπλύνω το κατακάθι της ανεμελιάς μου και να εισπράξω το μπράβο της. Πάντα να έχεις χέρια καθαρά, μου έλεγε χωρίς να καταλαβαίνει πόσο σημαντικά θα ήταν τα λόγια της στην υπόλοιπη ζωή μου. Ρίξε και λίγο νερό στο πρόσωπο σου για να δροσιστείς. Εγώ κουνούσα το κεφάλι και με παιχνιδιάρικη διάθεση, της ράντιζα τα μάγουλα και τα μάτια με τις σταγόνες που είχαν περισσέψει στα δάχτυλα μου. Προσποιόταν πως την ενοχλούσε το νερό που εκτοξευόταν άναρχα και έπαιρνε αμέσως την πετσέτα για να φυλακίσει την ατίθαση συμπεριφορά μου. Σκούπιζε με σβελτάδα τα δάχτυλα μου και μετά άφηνε το κεφάλι της να γείρει μπροστά για να φιλήσει τρυφερά τα άκρα μου. Τζιέρι μου, ψυχή μου, αναφωνούσε και βούρκωνε καθώς την κοιτούσα απορημένη για τη συγκίνηση της. Ποτέ δεν παραπονιόταν. Με άφηνε να ξεδιπλώνω τη φαντασία μου πάνω της. Και συνέχιζα. Άρπαζα την πετσέτα και την ανέμιζα απειλητικά προς το μέρος της προσποιούμενη πως ήμουν αμαζόνα. Εκείνη σήκωνε αυτόματα τη μπροστέλα της για να προστατευτεί και δήθεν νευριασμένη, κουτούρντισες πια, μου ξαναέλεγε γελώντας. Έτσι μεγάλωσα. Παίζοντας με τη γιαγιά μου. Καυγαδίζοντας μαζί της όταν καταλάβαινε πως έκανα ζαβολιές στα επιτραπέζια, λύνοντας της τη ποδιά όταν ανέμελη μαγείρευε την αγαπημένη μου λιχουδιά, αργότερα χαϊδεύοντας της το χέρι όταν επέστρεφα από τη νυχτερινή μου έξοδο για να μπορέσει να κοιμηθεί. Με περίμενε ξαπλωμένη με τα μάτια ανοιχτά ώσπου ένα βράδυ άργησα πολύ και τα έκλεισε για πάντα. Κι εγώ έμεινα μόνη, χωρίς το παρεάκι μου, με τα λόγια της να ζουζουνίζουν στο κεφάλι μου καθημερινά. Να σε αγαπάς και να σε ακούς όταν ξαπλώνεις τη νύχτα μόνη, με είχε συμβουλέψει ένα απόγευμα αλλά εγώ στα δεκάξι απλά χαμογέλασα. Χρειάστηκαν άλλα τριάντα χρόνια και πεζοπορία σε δύσβατα μονοπάτια για να καταλάβω επιτέλους τί εννοούσε. Χρειάστηκε η απόλυτη σιωπή για να καταφέρω να ακούσω το αθώο παιδί που κρυβόταν φοβισμένο μέσα μου και να το αγκαλιάσω όπως εκείνη. Τώρα το κρατώ πάντα από το χέρι, αφουγκράζομαι τις επιθυμίες του και σέβομαι τα καπρίτσια του. Το αφήνω ελεύθερο να εκφράζεται και με ανταμείβει στέλνοντας φρεσκάδα στη ματιά μου, ανεμελιά στις κινήσεις μου και επιθυμία για ζωή. Αυτό το μικρό διαβολάκι δεν θα μεγαλώσει ποτέ! Κάνει κούνια στις βλεφαρίδες μου, αναστατώνεται με ένα ηλιοβασίλεμα και εμπιστεύεται καθάρια βλέμματα που υπόσχονται περιπέτειες. Δεν ησυχάζει ποτέ. Με παρακολουθεί νυχθημερόν και το μόνο που ζητά είναι η συντροφιά μου. Κάποιες στιγμές το παραμελώ και συρρικνώνεται απογοητευμένο αλλά δεν το βάζει κάτω. Δίνει μια κλωτσιά στο στομάχι μου και με διπλώνει στα δύο. Πήγαινε για ύπνο τώρα, μου ψιθυρίζει. Μόλις αποκοιμηθείς θα αγκαλιαστούμε και θα βρούμε μαζί τις αλήθειες σου, συνεχίζει. Το εμπιστεύομαι και πειθήνια ακολουθώ τις συμβουλές του. Έχει δίκιο! Πάντα έρχεται ένα ουράνιο τόξο και φωτίζει τη καρδιά μου. Ανεβαίνω επάνω του και αντικρίζω το κόσμο με τα μάτια του παιδιού που ήμουν κάποτε. Έτσι ξαναβρίσκω τη δύναμη να χαρίσω και να πάρω αγκαλιές, να μοιραστώ ένα χαμόγελο με κάποιον που δεν γνωρίζω, να απολαύσω τα λόγια των φίλων μου. Πάνω απ’ όλα όμως λατρεύω το άρωμα του γιασεμιού που φέρνει ο έρωτας. Αυτός ο αντάρτης που πετάγεται ξαφνικά πίσω από τις φυλλωσιές και καλεί τους ανθρώπους να παραδοθούν άνευ όρων. Αυτός που επιμένει να έρχεται ακάλεστος και να φεύγει όποτε του καπνίσει. Του αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να γεννηθεί και ένα για να πεθάνει. Γι’ αυτό κι εγώ ερωτεύομαι αδιάκοπα! Τους ανθρώπους που με κάνουν χαρούμενη, το φαγητό που μαγειρεύω περιμένοντας τους φίλους μου, το ενθαρρυντικό βλέμμα του αγαπημένου μου, ένα βιβλίο που θα με ταξιδέψει. Ερωτεύομαι διαρκώς! Αν σταματήσω, θα ναυαγήσω αυτοστιγμεί και θα προσαράξω σε μια ξέρα χωρίς ζωή. Μέχρι να έρθει όμως η στιγμή που δεν θα επιθυμώ τίποτα, θα κουτουρντίζω!
