Μαντάμ Σιλένα μου και κυρία Α.Π. μου, 

νομίζω πως θα μπορούσα να συμβάλω στην προσπάθειά σας με τα παρακάτω, και επιτρέψτε μου να μιλήσω για βιβλία και για ταινίες που σχετίζονται με ταξίδια και θάλασσες: 

Λοιπόν, από τα θαλασσινά,  θυμήθηκα:

Το Νησί της Ουτοπίας του Πρόσπερο ή αλλιώς την Τρικυμία του  Σαίξπηρ. 

Το Νησί της αλαφρόπετρας του Πιραντέλο (“Συζήτηση με τη μητέρα” στις Δεκατρείς Σικελικές Ιστορίες). 

Το Η ακτή των κουνουπιών (του ποιου;). 

Την Νεφελοκοκυγυία του Αριστοφάνη στους Όρνιθες… σαν να λέμε ένα νησί στον ουρανό…

Το Η Ταβέρνα της Τζαμάικα, κοντά στην παραλία με εκείνους τους κακούς –  αξιοπρεπείς κύριοι κατά τα άλλα- που βούλιαζαν τα καράβια, έπνιγαν τους ανθρώπους και έκλεβαν τα λεφτά, της Δάφνης Ντι Μωριέ. 

Το Ταξίδι με το Έσπερο του Άγγελου Τερζάκη,  αλλά και

την Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ που να ξεχάσω δεν μπορώ τον Ντελούρια της, να κάνει βόλτες με το καράβι του στον κόλπο του Ναυπλίου για να την δει στο παραθύρι… Έχουμε και σαράντα χρόνια από τον θάνατο του Τερζάκη!  Βρε, πώς περνούν τα χρόνια… ήμουν το παιδί με το κλωνάρι τότε και η κυρία με το κοτσάνι τώρα.

Επίσης, πρέπει να αναφέρω και τα κάτωθι:

Το Ταξίδια με τον Επίκουρο, του Ντάνιελ Κλάιν -και του ίδιου το Κάθε φορά που βρίσκω το νόημα της ζωής το αλλάζουν (με άλλα λόγια: τα πάντα ρει).

Το Ταξιδεύοντας στη Μεσόγειο με τον Όμηρο, του Τζον Φρίλι, καταπληκτική εμπειρία σε ένα καράβι να πιάνεις το λιμάνι που είχε πιάσει κάποτε ο Οδυσσέας. 

Και να μην ξεχάσω το Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες  (αν και τον γύρο τον προτιμώ με πίτα, ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι και τα λοιπά,  κλασικά).

Από ταινίες τώρα, συμπληρώνω:

Οι πειρατές του Πολάνσκι με τον Γουόλτερ Ματάου, ο Κόκκινος πειρατής με τον Μπαρτ Λάνκαστερ, Οι πειρατές της Καραϊβικής (ποιανού και με ποιον;). 

Α! Και το Η κυρία και ο ναύτης, της Λίνας Βερτμύλερ με τον Τζιαν Κάρλο Τζιανίνι και την Μαριάντζελα Μελάτο, σκέτο τζελάτο…

 Πω πω, παραλίγο να ξεχάσω και τον Τιτανικό….

Αυτά, και νομίζω πως πολλά είπα. 

Με εκτίμηση

Α. Φ.