Τώρα που οι μέρες μεγαλώνουν

Tώρα που οι μέρες μεγαλώνουν,

ίσως χωρέσουνε την εκκωφαντική ηχώ

από το μισοτελειωμένο παραμύθι

που το μονολογείς μουρμουριστά,

πάλι και πάλι.

Ίσως και να  μπορέσεις, τώρα,

ν΄ αξιοποιήσεις όλες  τις πληγές

κρεμώντας στα καρφιά μικρά πορτρέτα

 που κρύβουν την οργή τους με χαμόγελο,

και σχέδια σπουδαστών

 με σώματα γυμνά, σ’ άβολες στάσεις,

  κατάκοπα…

Ίσως και να προλάβεις, τώρα,

να ξετυλίξεις τους αράχνινους ιστούς,

 όλους αυτούς που ανεπαισθήτως,

 τόσον καιρό  σε σκέπασαν,

κι ίσως να βρεις το χρόνο να τους μελετάς,

 με προσοχή και ζήλο.

Ο,τι έμεινε από σένα,

πρέπει να νοικοκυρευτεί.

 Να μπει με προσοχή και τάξη

σε διακοσμητικά μικρά κουτιά

 παραταγμένα στο ραφάκι της κουζίνας,

 που γράφουν «τσάι», «καφές»,

 «ζάχαρη», «μέλι» και «ζαχαρίνη»,

 πάνω σε λουλουδάτες ετικέτες,

 από μεταξωτό χαρτί.

Μην τις αλλάξεις. Τι θα γράψεις άλλωστε;