Η ζυγαριά και η  τράπουλα

Στην πύλη του Παράδεισου,

 Τον κέρδισε στο χαρτοπαίγνιο.

 Γελώντας καλοκάγαθα, Εκείνος

κατένευσε ν’ ανταποδώσει τη φιλοξενία,

να τον δεχτεί για να συγκατοικήσουν,

 ώς και να φέρει τους συντρόφους του μαζί!

(Κι ας ήταν δώδεκα και κολασμένοι όλοι).

Του ’χε δωρίσει από πολύ παλιά

 την ευλογία στη σημαδεμένη τράπουλα.

Την έκανε θαυματουργή και κερδοφόρα

για πάντα.

Κάτω στην πόλη,

είχαν κηδέψει βιαστικά τους δώδεκα

και γλύτωσαν, μες στην θεομηνία,

τις τελετές, τους επικήδειους , τους θρήνους…

Η μαντεμένια ζυγαριά της κρίσης

είχε δοθεί για επισκευή στο εργαστήριο

που  έκλεισε, μέσα στην κρίση, οριστικά.

(Ένας από τους δώδεκα ο τεχνίτης,

 βλάσφημος, μέθυσος και χαρτοπαίχτης).

 Το επάγγελμά του χάθηκε

για πάντα.

Μετά την άρση των περιορισμών,

Τ’ αγόρασε  μια τυχερή συλλέκτρια.

που κρέμασε τη ζυγαριά στην οροφή

-χωρίς μεγάλη δεξιοτεχνία-

και φύλαξε την τράπουλα σ’ ένα κουτί

με ξεραμένα βότανα και με λεβάντες,

 να μη φθαρεί.

 Ήταν ενάρετη και πίστευε σωστό,

να αιωρείται η ζυγαριά της κρίσης

 πολύ ψηλά και πάνω από το κεφάλι της.

Είχε αρχές. Ποτέ της δεν χαρτόπαιξε .