Ναυσικά (Οδύσσειας ν 197-187)

Μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι θεοί!

Αυτός της θάλασσας,

αν και προστάτης μας,

μια μέρα θα μας τιμωρούσε,

σύμφωνα με τον μυστικό χρησμό.

Κι αυτό, μονάχα γιατί εμείς,

θεοσεβείς, πονετικοί, πολιτισμένοι,

στέλναμε γρήγορα τους ναυαγούς

πίσω στη χώρα τους,

μια κι είχαμε καράβια μαγικά

και τα καλύτερα πληρώματα στον κόσμο.

Αλλά και η άλλη, «της σοφίας» η θεά,

και να με ξεσηκώνει- ήμουν έφηβη-

μ’ όνειρα ερωτικά και τούλια νυφικά,

για να σωθεί ο ευνοούμενός της ,

μεσήλικας, παραμυθάς και κόλακας

και –συμφορά για μας- εχθρός του Ποσειδώνα.

Που μου’λεγε πως μοιάζω με την Άρτεμη!

Ήταν κι αυτή κοντούλα σαν εμένα;

Να μην πιστεύετε τι λένε οι ποιητές!

Μας έλεγε πώς τύφλωσε τον γιο του θεού

και πώς κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο κι ήρθε πίσω!

Και μόνο τότε ο πατέρας  το κατάλαβε

και πρότεινε να με παντρέψει με τον ξένο.

Δοκίμασε να τον κρατήσει στο νησί ,

μήπως γλυτώσουμε του καραβιού το πέτρωμα

κι αυτόν τον όγκο του βουνού που κύκλωσε

σαν βρόχος πνιγηρός την πολιτεία.

Μα δεν κρατώ κακία στον πατέρα μου:

τότε θυσίαζαν τις νεαρές βασιλοπούλες.

Πώς να ματαίωνε το νόστο του ταξιδευτή;

Ήταν  απόφαση του συμβουλίου των αρχόντων

κι επικυρώθηκε στην αγορά του λαού.

Η πόλη μας σεβόταν τότε τους θεσμούς

κι όλοι δεσμεύονταν με νόμους και κανόνες.

Όμως πενθώ γλυκά το πετρωμένο αγόρι μου.

Ήταν ναυτόπαιδο και γιος καραβοκύρη

κι ο έρωτάς μας, τόσο αγνός και μυστικός:

ήμουνα πάντα μου προσεχτική και μυαλωμένη .

Εδώ τουλάχιστον οι ποιητές δεν ψεύδονται!

Αριάδνη

Αποκαθήλωσα τον μίτο αυτόν,

τον μπερδεμένο στο παλιό

καρφί του τοίχου.

Διαχώρισα λεπτές κλωστές,

μεταξωτές, κατάλληλες

να δέσω γιορτινά κουτιά

και να περάσω χάντρες

και δυο βελόνες αιχμηρές.

Ίσως αρχίσω τώρα να κεντώ.

Ίσως και να συρράψω  ράκη

χρωματιστά, της μνήμης μου.

Θα συμπληρώσω τα κενά με κέντημα.

Ό,τι άσχημο θα το σκεπάσω μ’ επιείκεια.

-Η δεξιοτεχνία δεν μου έλειψε-.

Θα βάλω το καινούργιο περιδέραιο.

Θα στείλω σ’ όλους τα μικρά μου δώρα:

και στον Θησέα-έγινε λένε βασιλιάς-

και στον θεό που γνώρισα στη Νάξο

και στον δυστυχισμένο Αστερίωνα

που ακόμα ζει, το ξέρω .

Μην πιστεύετε τους μύθους!