ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Πονετικά και με δικαιοσύνη,

 μοιράζει το σκοτάδι και το φως…

μήπως προλάβουνε,

έστω στο πάρα πέντε,

 να ξαναβρούν το δρόμο τους

να κρύψουν τη ντροπή τους,

 μήπως και συνεχίσουνε ν’ αναρωτιούνται,

 να μνημονεύουν και να αισθάνονται.

Κι ίσως μπορέσουνε, στης νύχτας τη σιγή

ή και στην έκλαμψη της μέρας,

 να την χαρίσουν, επί τέλους, τη συγχώρεση ,

 προτού κι αυτοί συγχωρεθούνε,

ανέτοιμοι και διψασμένοι, ακόμα.

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ

Σε δίδασκε,

με υπομονή και με περίσκεψη,

να πλέκεις καλαθάκι τα δάχτυλα,

όπως στην πρώτη του παλιού Δημοτικού

για ν’ αποφεύγεις τις χειρονομίες.

Σε γύμναζε

να σκύβεις συνεχώς τα βλέφαρα,

μήπως και κρύψουνε

τη φλυαρία των ματιών σου.

Σου άγγιζε τα χείλη με τον δείκτη

για σιωπητήριο.

Στο τέλος πια, με κόπωση,

έστρεφε την παλάμη, μισάνοιχτη,

μισή περιφορά,

να στηλιτεύσει την αφροσύνη σου.

Τώρα, γριούλα πια

εκρηκτική και χειροσείουσα ,

κοιτιέσαι στον καθρέφτη σου γελώντας,

κινείς το χέρι στον εαυτό σου,

τάχα πως θα τον δείρεις στα ψέματα.

Ωθείς συρτάρια ξέχειλα φωτογραφίες

που δεν χωράνε τα χαρτιά σου πια.

Πάλι ανέβαλες αυτή την εκκαθάριση!