Ασπρόμαυρα πλακάκια

γυάλιζαν αυτάρεσκα,

λουστραρισμένοι θώκοι

κι υποπόδια.

Και τα υποκείμενα

 στη θέση τους, με τη σειρά,

 σε στοίχιση και συμμετρία.

Κανόνες υψηλοί κι αρχές

προς αποστήθιση,

αλλά και προς εφαρμογή βεβαίως,

 ευφάνταστη και δημιουργική,

 όπως αρμόζει σε δεξιοτέχνες.

Δίκαιη η θέση σου στο τέλος

-ήσουνα κοντή-!

Ράγιζες, ξανακόλλαγες τόσες φορές

σαν στραβοκαμωμένο μαύρο πιόνι,

ακούγοντας τους ψόγους της βασίλισσας

που αγαπούσε τόσο την κανονικότητα,

κι ας τραγουδούσε τόσο τσιριχτά :

«η αγάπη κάνει την υφήλιο να γυρίζει».

Δεν αγαπούσες  διόλου το παιχνίδι αυτό.

Γι΄ αυτό απεδείχθης τόσο δυσμαθής.

Γι’ αυτό δεν σ’ έπαιζαν ποτέ τα άλλα πιόνια.