Τόσες φορές

μες στο σκοτάδι

το είχε αφηγηθεί στον εαυτό της

πολύ αλλαγμένο.

Στο τέλος,

δεν πέθαινε το κοριτσάκι.

 Δεν ήταν ορφανό ,

είχε μητέρα.

 Το στελνε σε θελήματα

και του λεγε να μην μιλά

και την ντροπιάζει

που ήταν μικρομέγαλο.

Έτσι κι αυτό τις νύχτες

 μίλαγε μοναχό,

διάβαζε κι έγραφε

συνέχεια.

Κι έκαιγε τα χαρτιά

με προσοχή

να μην τα βρούνε το πρωί

και το μαλώσουν και πάλι.

Σιγά  – σιγά

μαζεύοντας  σπιρτόκουτα,

-είχε  και μερικά συλλεκτικά-

χαρτιά μισοκαμένα,

παραμύθια,

έχτισε το δικό της σπίτι.

Έμαθε να ζεσταίνεται

στο φως των σπίρτων της

και δεν τα πέταξε ποτέ.

Προνοητική, κουβάλαγε

κουβάδες με νερό,

 γιατί φοβότανε πολύ

 τις πυρκαγιές.

Έμεινε μονοσάνδαλη

ως τώρα.

Δεν μπόρεσε να συγχωρέσει.

Δεν μεγάλωσε.