Κορίτσια με την ποθοπλάνταχτη, γλυκιά λαλιά
Δεν με κρατάνε πια τα μέλη μου
Μακάρι να ’μουνα γλαρόνι που πετά
Στο ανθισμένο κύμα με τις αλκυόνες
Με άφοβη καρδιά, ρόδινο- θαλασσί της άνοιξης πουλί-
Ου μ’ έτι, παρθενικαί μελιγάρυες ιμερόφωνοι
Γυία φέρην δύναται- βάλε δη βάλε κηρύλος είην
Οστ’ επί κύματος άνθος αμ΄αλκυονέσσι ποτήται
Νηδεές ήτορ έχων, αλιπόρφυρος είαρος όρνις