ΤΟΠΙΟ
Κανείς δεν καθόταν δίπλα του.
Μόνος για πάντα
στον απέραντο χρόνο
έβλεπε το δίδυμο άστρο
να πλέει ακυβέρνητο
κάτω από το Άλφα του Κενταύρου.
Μαγεμένος όπως παλιά
απ’ την ταυτολογία του σύμπαντος
έλεγε και ξανάλεγε:
«Φως ίσον φως, ίσον φως, ίσον φως.»
Όμως απόψε το θεώρημα ήταν μαύρο
αράγιστο και σιωπηλό το διάστημα
και τώρα πιο καθαρά
του επαναλάμβανε η αρχαία ηχώ:
«Ήσουν αλλά δεν είσαι, ήσουν και δεν θα γίνεις».
Οι πληγές της νύχτας
μεγάλωναν σαν πρωτόζωα.
Από το ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΑΧΕΡΟΥΣΙΑΣ, Ροές, 2009
