ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ
τοῦ Γιάννη Κιαγιᾶ
Τὸ βιολὶ στὴν Ἀμμόχωστο
τόσα χρόνια τί παίζει
καὶ λυγάει τὸ τραγούδι του
τ’ ἀδειανὸ τὸ τραπέζι.
Καὶ μετράει κι ἀπόκαμε
παιδικὸς μετρονόμος
τόσο ἀργὸς κι ἀδιάφορος
ὁ ἀνθρώπινος νόμος.
Δοξαριὲς ποὺ στερήθηκα
μόνες κι ἐγκλωβισμένες
ἀπὸ κεῖ ποὺ γεννήθηκα
μὲ καλοῦν βραχνιασμένες
καὶ γυρεύουν τὰ χέρια μου
ν’ ἀκουστεῖ τὸ φινάλε,
σὲ ζητῶ, κυρ-Ἀλέξανδρε,
ἀπ’ τὴ Σκιάθο σου ψάλε,
στὸ γαλάζιο σου τὸ χαρτὶ
ἄλλο διήγημα δός μου
νά ’χουν κάπου ἐδῶ τελειωμὸ
τὰ πάθια κι οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου…
Σημειώσεις, 3-1-2021
Τὸ ποίημα αὐτό, «Τὸ βιολὶ στὴν Ἀμμόχωστο», ὁ Γιάννης Κιαγιάς* συμπεριέλαβε στὸ βιβλίο γιὰ τὸν πατέρα του, τὸν ἀγωνιστὴ δάσκαλο Ἀλέξανδρο Κιαγιά:
* Σὲ ὑποσημείωση, ἀναφέρει: «Τὸ βιολί, αὐθύπαρκτο ἀντικείμενο καὶ ὄργανο μουσικῆς, ἔμεινε στὰ κατεχόμενα. Ἐπανῆλθε σὰν ἐνεργὸς μνημονικὴ παρουσία, χάρη στὴν προσπάθεια τῆς μεγάλης φίλης τῆς Κύπρου Ἀναστασίας Κόκκινου.
Ἡ μουσικός, φυσικὸς καὶ λογοτέχνης κα Κόκκινου, ὁρμώμενη ἀπὸ μία βραχεῖα ἀφήγηση τοῦ γράφοντος γιὰ τὸ βιολί του, ποὺ παρέμεινε στὴν Ἀμμόχωστο, συνέθεσε ἕνα γλυκύτατο μουσικό κομμάτι, μελοποιώντας τοὺς δικούς της στίχους.
Τὸ ἔργο αὐτὸ παρουσιάστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Πνευματική Ἑστία Σπάρτης, στὶς 3 Ἀπριλίου 2011, σὲ ἐκδήλωση πρὸς τιμὴν τοῦ μεγάλου μας Άλεξάνδρου Παπαδιαμάντη». (ὅ.π., σσ. 95-96) .