18 Φεβρουαρίου, Σάββατο των ψυχών. Κρατώντας το χαρτάκι με τα ονόματα των αγαπημένων που δεν είναι πια μαζί μας, και που πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο, ανηφορίζω προς το κοιμητήριο. Κόσμος πολύς, φιγούρες μαυροφορεμένες και απόλυτη ησυχία. Λες και ο χώρος απορροφάει κάθε ομιλία μαζί με τα δάκρυα και την οδύνη των ζωντανών. Μόνο η φωνή του ιερέα σπάει αυτή τη σιωπή, σε ένα κάλεσμα νεκρών. Διαλέγω έναν τάφο εγκαταλειμμένο. Χώματα σκόρπια στην επιφάνειά του. Ένας ξύλινος σταυρός πρόχειρα στερεωμένος. Δεν υπάρχει όνομα, φωτογραφία, ηλικία. Με το χέρι καθαρίζω την σκαλιστή πάνω στο ξύλο επιγραφή: Τέμπη 2023. Αναρωτιέμαι ποια ανθρώπινη ιστορία κρύβεται πίσω από αυτόν τον παραμελημένο τάφο. Αποφασίζω να κάνω εδώ το τρισάγιο και το κάλεσμα των νεκρών και καθώς ακούγονται τα ονόματά τους νιώθω να κινούνται γύρω μου αργά, με κατάνυξη, αθόρυβα, σκιές, άυλες μορφές. Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι την παρουσία τους, το άγγιγμά τους στον ώμο μου, πριν γίνουν ένα με το φως του ήλιου και χαθούν.
Ένας εκκωφαντικός θόρυβος με επαναφέρει. Ανοίγω τα μάτια. Η μέρα έγινε νύχτα. Γύρω μου ερημιά. Κοιτάζω ξαφνιασμένη το ρολόι μου: 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23.20. Δεν καταλαβαίνω. Έχουν περάσει δέκα μέρες και δεν με αναζήτησε κανείς. Οι δείκτες του ρολογιού μου τρέχουν παράλογα γρήγορα. 23.40, 23.58. Κατηφορίζω βιαστικά προς την έξοδο. Γυναίκες στα μαύρα ασάλευτες και άντρες βουβοί, με τα μάτια άδεια και τα χέρια σταυρωμένα, περιμένουν. Ακούω το σφύριγμα ενός τρένου. Βλέπω τους προβολείς του. Το τρένο σταματά μπροστά στην είσοδο του κοιμητηρίου. Ήδη από τα πρώτα βαγόνια κατεβαίνει κόσμος. Οι πιο πολλοί είναι νέοι. Μιλούν μεταξύ τους μεγαλόφωνα, αστειεύονται και κάνουν σαματά, σαν σε σχολική εκδρομή. Ο δρόμος γέμισε σερπαντίνες. Είναι φανερό πως έφυγαν για να γιορτάσουν το τριήμερο της Αποκριάς και τώρα επιστρέφουν στα σπίτια τους. Αγόρια και κορίτσια ντυμένα στα λευκά. Στα μαλλιά τους χρυσή κορδέλα το φεγγάρι. Στον καρπό τους πλεγμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή. Στον λαιμό τους πολύχρωμα λουλούδια της Άνοιξης. «’Οποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει!» Η Ιφιγένεια και ο Κυπριανός, η Χριστίνα, η Θώμη, η Αγάπη και ο Γιώργος. Στις παραστάδες της μεγάλης πύλης κοντοστέκονται. Ο Ανέστης και η Ευθυμούλα φωνάζουν τα ονόματά τους. Δημήτρης, Νίκος, Αναστάσης, Αναστασία, Χρύσα, Ελισάβετ. «Παρών, παρούσα» απαντούν εκείνα πνιγμένα στα γέλια. Η τεράστια πόρτα ανοίγει. Φως ιλαρό ξεχύνεται. Τα παιδιά δεν πατούν πια στη γη, βαδίζουν πάνω στο φως. Τα παιδιά δεν θα περάσουν από τη διαδικασία της κάθαρσης. Δεν την έχουν ανάγκη. Οι ψυχές τους είναι διάφανες και καθάριες σαν λαγαρό νερό.
:'(