Αυτά γράφει η Φωτεινή στο ποίημα «Επί των ημερών μας».
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς των ημερών που ζούμε, σ’ αυτό τον δύσκολο κόσμο του σήμερα, όπου ο άνθρωπος ανάβει παντού φωτιές, με πολέμους, με πρόσφυγες που αναζητούν καινούργια πατρίδα, με καταστροφές του περιβάλλοντος που μοιραία μας οδηγούν στην αυτοκαταστροφή γιατί αυτό το παιγνίδι έχουν επιβάλει κάποιοι, η ποιήτρια αφήνει τη σκέψη και τα συναισθήματα της σε κάθε ποίημα της συλλογής της «Ανίατη άνοιξη» για να μας αφυπνίσει. Και με φόντο πάντα τις ανησυχίες, τους φόβους και τον προβληματισμό της για τη ζωή καταγγέλλει ότι παρατηρεί να γεμίζει σκιές τη καθημερινότητα μας, ότι ξεπερνά τις ηθικές αξίες και τα πιστεύω της για τη ζωή και τον άνθρωπο.
Γράφει στο ποίημα «Αδιέξοδο»
Πεθαίνει ο έρωτας των λέξεων στα βουβά
όσο η ζωή σε παραμύθι ανούσιο
με πλήξη σεργιανά
και στο ποίημα «Μαύρη χρυσόσκονη» μας λέει:
Αφίλητοι και μόνοι, βράδυ σε πόλεις σκοτεινές
με ώμους υγρούς και άκαμπτους βαδίζουμε
Η αίγλη, χρυσόσκονη του εφήμερου
κατάσαρκα μόνο, φοριέται η αλήθεια
Μέσα σ αυτές τις αντιξοότητες του σήμερα η ποιήτρια βλέπει το αύριο με απαισιόδοξη ματιά λέγοντας μας στο ποίημα «Χιούμορ»
Θέμα πια χρόνου, η συντριβή.
Όχι απαραίτητα κακή.
Ίσως το ζήσουμε κι αυτό.
Μια ρουφηξιά αληθινής ζωής
να την καπνίσουμε γυμνοί
Και με τη σκέψη στο αύριο μας λέει στο ποίημα «Βήμα βήμα»
«Βήμα το βήμα τράβηξα
μόνος στην άνοιξη»
Και σ’ αυτόν το μοναχικό δρόμο η ποιήτρια επιλέγοντας μια-μια τις λέξεις στο κάθε ποίημα, θα έλεγα λέξεις ψηφίδες συμπληρώνει το παζλ της άνοιξης, αυτής της ανίατης άνοιξης της γεμάτης τραύματα που στο βάθος όμως αχνοφαίνεται η πίστη της στη ζωή.
Αφήνοντας πίσω της τα «Δήθεν» και όπως γράφει στο ομότιτλο ποίημα
Δήθεν μορφώνομαι
ερωτεύομαι
γελώ
πιο δήθεν ζω.
Για μια σκιώδη ζωή
για μια αλλοιωμένη απουσία
χαράζει και προνοεί για το δικό της δρόμο, το δρόμο που ο κάθε απλός και καθημερινός άνθρωπος αποζητά για τη δικιά του ζωή για τη δικιά του άνοιξη έστω κι αν αυτή η άνοιξη δεν είναι αυτή που προσδοκά.
Θα ανασαίνω
θα χορεύω
στα άσπρα θα ντυθώ
θα κλείσω μάτι στον ήλιο
θα κατεβάσω μια ελπίδα από τον ουρανό.
Μ’ αυτήν θα πορευτώ στους ίσκιους
στην άγνωστη ζωή.
Αυτά γράφει στο ποίημα «Πρόνοια» και οι σκέψεις της Φωτεινής μου θυμίζουν τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη:
Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις.
Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι
Στη σκέψη της ποιήτρια μας υπάρχει πάντα ο άνθρωπος και η ζωή τα οποία αγγίζει με ξεχωριστή ευαισθησία και ένταση και χτίζει το κάθε ποίημα της συλλογής. Υπάρχει ένας κόσμος όπως αυτή τον ονειρεύεται έστω κι αν κάποια από αυτά τα όνειρα είναι απραγματοποίητα. Σημασία έχουν οι αξίες και οι ομορφιές της ζωής η αγάπη, ο έρωτας, η ελπίδα, η ελευθερία, αξίες πανανθρώπινες που στην εποχή μας δυστυχώς χάνονται μέσα στην απληστία, τη ματαιοπονία και στα συμφέροντα κάποιων ανθρώπων και κάποιων εθνών. Και δεν διστάζει μέσα από τους στίχους της να κατονομάσει με λόγο αιχμηρό και λέξεις μαχαίρι τα όσα κακά καταδυναστεύουν τη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Γράφει στο ποίημα «Αυτόχειρες»
Αφύσικες στάσεις και εμμονές
σαθρές ιδεοληψίες
με αυτοχειρίας σχέδιο
το αδίκαστο αναγγέλλει.
Δε θα το δούμε πια ποτέ
το φάσμα της αγάπης.
Οι κωδικοί αλλοιώθηκαν
σε πάγο ο χρόνος συντηρεί
τόση υπεροψία.
Και συνεχίζοντας τον αιχμηρό της λόγο μας λέει στο ποίημα «Στο κόκκινο»
Ας ξημερώσει μια μέρα κόκκινη
για τη σιωπή της αλήθειας
για το ψέμα που έγινε Θεός
τον αδερφό που ρίξαμε
αστόχαστα στους λύκους
Μέσα από τους στίχους της η Φωτεινή με λόγο αληθινό, ξεκάθαρο και χωρίς υπερβολές καταθέτει την αγωνία της για τον άνθρωπο και τις αξίες του που χάνονται. « Ο χρόνος με σιωπή /σμιλεύει των κουρασμένων την παραίτηση.»
μας λέει στο ποίημα «Κοντά στο όριο» και ο ποιητικό της λόγος προσπαθεί να αφυπνίσει τον κάθε άνθρωπο, να μην παραδοθεί σ’ αυτή την αλλοίωση της ζωής του που επιδιώκουν κάποιοι λίγοι ισχυροί, να αντισταθεί, να αντισταθούμε σε ότι μας κλέβουν, να διαφυλάξουμε αξίες και όνειρα, την άνοιξη του ο κάθε άνθρωπος όπως την ονειρεύτηκε.
Να αντισταθούμε στο αίσθημα της αδικίας και της της αβεβαιότητας για το μέλλον. Και όπως λέει η ποιήτρια στο ποίημα «Αδιέξοδο»:
Παντιέρα κάνε αισθήματα
σπασμένες μουσικές
άφησε απ’ την ξόβεργα απαλά
να φύγει το κοτσύφι
βάλε λεβάντα στο αυτί
όπως παλιά.
Κλείνοντας να προσθέσω ότι αν και είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Φωτεινής, μας έδειξε ότι είναι μια ώριμη ποιητική φωνή, με ξεκάθαρη σκέψη, ξεχωριστό ποιητικό λόγο και στίχους γεμάτους ρεαλισμό και εικόνες που αγγίζουν βαθιά τον αναγνώστη και τον ταξιδεύουν στη δικιά του άνοιξη
