Ο Κωνσταντίνος τη χώρισε μόλις χθες. Της μίλησε με τον τρόπο που συνηθίζουν να μιλούν οι άνδρες όταν θέλουν να χωρίσουν μία γυναίκα. «Να σκεφτούμε», της είπε, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας, να δούμε πού θα μας οδηγήσει η κατάσταση αυτή». Τον άκουσε με βουρκωμένα μάτια, αλλά δεν βρήκε τη δύναμη εκείνη τη στιγμή να του μιλήσει, ν’ αντιδράσει έστω και να προσπαθήσει να ακυρώσει το γεγονός που την πλήγωνε. Έτσι χώρισαν χωρίς να μπορέσουν να πουν κάτι άλλο.
Την επομένη τα είδε όλα με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει. Μετά από σκέψη αποφάσισε να τον συναντήσει, να πουν δύο λόγια ακόμη, έστω και χωρίς τη θέλησή του, μήπως και σώσει κάπως με αυτό τον τρόπο την κατάσταση, παρόλο που γνώριζε πως οι ελπίδες της ήταν λιγοστές.
Τον είδε να έρχεται από μακριά με την απαστράπτουσα BMW του, έχοντας αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα. Μπήκε μπροστά του, να τον σταματήσει. Εκείνος την είδε, έκανε μία προσπάθεια να σταματήσει το αυτοκίνητο, όμως η ταχύτητα ήταν μεγάλη και ερχόταν κατευθείαν επάνω της. Ίσα που πρόλαβε να παραμερίσει κάπως, εκείνο όμως έπεσε με δύναμη στον τοίχο μιας αποθήκης που βρισκόταν ακριβώς απέναντί τους.
Τον έβγαλαν μετά από ώρα μέσα από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου κι έτσι δεν κατέστη ποτέ δυνατόν να γίνει η απρογραμμάτιστη, από μεριάς του, συνάντηση και να μιλήσουν. Ο χωρισμός ήταν πλέον οριστικός και αμετάκλητος και η γυναίκα ρίχνει από τότε στον εαυτό της την ευθύνη για τον θάνατο του άνδρα και την καταστροφή των πιο γλυκών ονείρων της. Οι τύψεις θα την βασανίζουν, καθώς είναι φυσικό και αναμενόμενο, για πάντα.
