Το τρένο

Ξεκίνησα και μπήκα σ’ ένα τρένο

Είναι, άραγε, το σωστό;

Ρώτησα με αγωνία το σταθμάρχη

Όλα είναι σωστά, μου είπε, μπες μέσα και θα δεις

Σαν φτάσει στον προορισμό του θα το καταλάβεις.

Έτσι κάνουν όλοι άλλωστε!

Τον άκουσα και μπήκα μέσα. Ταξίδευα ώρες πολλές

Δεν μπόρεσα να τις μετρήσω. Κάποτε σταμάτησε

Κι άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες.

Κοίταξα το σταθμό με έκπληξη, το όνομα του τελείως άγνωστο.

Κατάλαβα αμέσως, το τρένο δεν ήταν το που ήθελα.

Θέλησα να γυρίσω πίσω, να ξανακάνω

Την ίδια διαδρομή ή κάποια παραπλήσια.

Δεν γίνεται, μου είπαν, το τρένο

Είναι μονής κατεύθυνσης και μόνο

Το ίδιο και οι γραμμές. Ήμουν πραγματικά εγκλωβισμένος

Σε τόπο άγνωστο και, ίσως, εχθρικό.

Τόσος χαμένος χρόνος για το τίποτα, το πουθενά.

Τέλος και αρχή το ίδιο, κουδούνισαν στ’ αυτιά μου

Τα λόγια του φιλόσοφου. Δις ες το αυτό ουκ αν εμβαίης

Δις ες το αυτό ουκ αν εμβαίης.

Ποια σχέση είχαν, άραγε, με την περίπτωσή μου,

Αφού το «δις» αυτό ήταν μόνο για τους ποταμούς,

Έτσι μας είπαν στο Πανεπιστήμιο τα χρόνια των σπουδών μας

Κι εγώ βρισκόμουνα σε τρένο που δεν κινιόταν πια

Μόνος κι εγκλωβισμένος, αμήχανος, περίλυπος και κατηφής.

                              ——–

Άνθρωπε ζήσε το ταξίδι, τα υπόλοιπα δεν πιάνουν μια.

Αρκέσου μονάχα σε αυτό που μπορείς να καταφέρεις

Ονειρέψου αυτό που δεν μπορείς και ζήσε.

Ζωή και θάνατος το ίδιο, το σχήμα κύκλος ολοκληρωμένος.