Στο λόφο μια εσοχή στο βράχο: ήταν κάποτε μια πόλη εδώ. Πάνω, τα ελαιόδεντρα φουντώνουν με τον άνεμο της θάλασσας…
Κάθε φορά που ψιθυρίζω στο χορτάρι,
Ποια θα είναι άραγε η σιωπή που κυριεύει τις γάτες, και το αργό πέρασμα της μέρας που άσπρισε τα μαλλιά μου, όπως οι πανάρχαιοι λαοί που χάθηκαν στο διάβα των ασύνετων αιώνων;
Λίγο πιο πάνω
Βρήκα ένα αποτύπωμα σ’ ένα κομμάτι κεραμίδι, είναι το ίχνος του ανθρώπου και των ορέξεών του
Και τα ελαιόδεντρα τρέφονται με αυτό
*********************************
Μαύρο χώμα
Κάθε μέρα αυξάνεται αυτό που πέφτει από τα χέρια μας
Ο κήπος ωριμάζει
Αλλά
Τι να κάνει με ό,τι πέφτει απ’ το κέντρο των ωρών μας, ένα όμορφο μέλλον παραιτείται;
Νομίζω
Στην ενσωματωμένη μνήμη, έχει έναν ανακατασκευασμένο χρόνο έτσι που να παραβιάζεται ο θάνατος. Μνήμη πέρα από τη λύπη, η καλοσύνη στη ζωή παρά την ώρα που δεν φτάνει και τον ακόρεστο χρόνο
Να ενσωματώσω
Για να γράψω, να αναπληρώσω τη στιγμή που τα υδατογραφήματα του απόλυτου και του λαθραίου της θέλησης, που διαφορετικά θα παρέμενε στην ανυπομονησία του ενστίκτου
Γράφω λοιπόν, λίγο ή καθόλου, περιφρονώ σήμερα τη σκληρή γυμνότητά του, ενώ τρέχω στα ζωντανά έργα της στιγμής.
**************************
Ουτοπία
Έχω μια όμορφη εικόνα του κήπου. Βιώνω διάφορα πάθη και την ισορροπία των προσώπων… Έτσι μετά την καταιγίδα σχεδιάζω ξανά τους διαδρόμους καθώς μοιραζόμαστε τη δύναμη.
Η επίδραση που ασκώ στη σύνθεση των χρωστικών ουσιών είναι μικρή, τα λουλούδια κάνουν του κεφαλιού τους με τα χρώματα και μου είναι ευχάριστο να μεταφέρω μέρος της ισχύος μου σε αστυνομικά θέματα στις γάτες μου
Αυτό κι αν είναι εύθραυστο, μου λέτε… Όμως εγώ σημειώνω, αρχειοθετώ, γεμίζω με περίσκεψη μερικά κελύφη καρυδιών που κρύβω, για το χειμώνα, να υπάρχουν
***************************************
Παράξενα πουλιά
Τα ακούω στον αέρα
Περνούν, διστάζουν, κάπως σκόπιμα. Τι λένε;
Δεν ξέρω. Γίνεται κάθε χρόνο, τον Απρίλη, κι ύστερα τον Σεπτέμβρη.
Όμως
Δεν ξέρω πώς ανακαλύπτουν στον πλανήτη τα σημεία που τα ενδιαφέρουν, γιατί δεν τα βλέπω. Ίσως πηγαίνουν, απλά, χαμένα στην αθωότητα του μπλέ…
Το μήνυμα θα ήταν μήπως αυτό; Γίνετε ένα με το μπλέ
Είναι σαν την αποκατάσταση της αθωότητας…
Ζήστε τη στοιχειώδη απλότητα της μέρας και των μικροσκοπικών ζωντανών, με την τόσο αγνή και δυνατή μυρωδιά της άγριας μέντας
***********************************
Σκυλιά, τη νύχτα
Λυγίζουν για ώρα, από το πάθος και την αγάπη τους για τη δουλειά. Η νύχτα που τολμάει να επιπλέει πάνω από τα οπωροφόρα δέντρα, χωρίς κυρώσεις, σαν να την τρομάζουν αυτές οι απειλές
Θα ήταν πολύ κακό να ξαγρυπνήσω!
Στο τέλος, σιγά σιγά, απομακρύνεται η σκιά
Τότε,
Ένα σμήνος σπουργιτιών πυροβολεί στα παράθυρα το καινούργιο φως που απλώνεται παντού, και ξεκουράζονται οι σκύλοι.
Τελικά ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να πάει…
Ο κόσμος, από τη θάλασσα ως εδώ, ή η μέρα είναι ευλογημένη με απλότητα γεμάτη ζωντάνια
Δεν με πιστεύεις;
Ομολογώ
Προσποιούμαι πως πιστεύω. Τα σκυλιά είναι τόσο ευχάριστα και τόσο χαρούμενα με το ρόλο που διαδραματίζουν
Κυρίως,
Τελικά, μου αρέσει ο φωτισμένος κήπος της οικείας ειλικρίνειας
