Σύμφωνα με παλαιότερη της δημοσίευσή της η Σάρα Θηλυκού φαίνεται πως αποδέχεται την άποψη του Northrop Frye που «ταυτίζει τον χειμώνα με τη σάτιρα, την άνοιξη με την κωμωδία, το καλοκαίρι με το ρομάντζο, το φθινόπωρο, τέλος, με την τραγωδία».

Το βιβλίο της με τον τίτλο Στον Κήπο Γυναίκα κυκλοφόρησε στο μεταίχμιο του Φθινοπώρου –Χειμώνα, οπότε σύμφωνα με τα παραπάνω, μεσούσης της τραγωδίας,  στο τσακ πριν αλλάξει ο χρόνος και ο κόσμος, γεννιέται Στον Κήπο Γυναίκα και η γυναίκα γεννάει Ποίηση, κάνει τον πόνο καρπό και θάλλει αλλιώς ο Κήπος που βεβηλώθηκε. Η Άνοιξη, όταν έρθει, θα βρει ανθούς να φυτρώνουν από τις πληγές της ψυχής.

Η Σάρα Θηλυκού, καθηγήτρια και θεολόγος, ηθοποιός και θεατρολόγος, ποιήτρια και μουσικός, σπούδασε και ταξίδεψε στο εξωτερικό, έφερε τίτλους και εφόδια, διδάσκει σε σχολείο και γράφει, αξιοποιώντας όλων των επιστημονικών και καλλιτεxνικών πεδίων τα αποκτηθέντα εφόδια. Η ποιητική της συλλογή Στον κήπο Γυναίκα παραπέμπει σε παράδεισο και επειδή «Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον …ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν…», εποιήθη Γυναίκα, εγκαταστάθηκε στον Κήπο γιατί χωρίς αυτήν η ζωή του άνδρα ήταν ανιαρή.

Και έτσι μέσα στο Κήπο όπου από το πλευρό του Αδάμ λέγεται ότι εγεννήθη η Γυναίκα, η Γυναίκα εκείνη έδωσε οντότητα αντρική στον άνδρα και πανευτυχής ζούσε στον Παράδεισο, μέχρι να μπει στον παράδεισο ο Χρόνος και η πληγή και από την πληγή να γεννηθεί, στον έβδομο ωκεανό , το ποίημα -Γυναίκα, ποίημα «λίαν καλό, λίαν κακό και λίαν λείο/ ύπουλο σαν μήλο / απαλό σαν φίδι».

Το ποίημα γίνεται με λέξεις, λέει ο Μαλαρμέ, και οι λέξεις -«κήπος», «φίδι», «μήλο»,  «λίαν»- φτιάχνουν παράδεισο και ο παράδεισος με «σύκα και τριαντάφυλλα/ όλα ανοιχτά/ στον ήλιο» λάμπει. Ή καλύτερα, έλαμπε, ο κίνδυνος ήταν ακόμα μακριά, ήταν αόρατος και η Γυναίκα αθώα Η Φύση γυναίκα και αυτή – ουρανός, γη, νέα, γραία, γαία, τέρας και ωραία- μεταμορφώνεται και αλλάζει, ρευστή και σταθερή συγχρόνως, με όλες τις αντιφάσεις και τις αλλαξοκαιριές της.

Τα ποιήματα της συλλογής δεν έχουν τέλος ούτε αρχή, μοιάζουν νησίδες στο πέλαγος. Λέξεις και ιδέες όπως «άδεια ονόματα» και «γυμνά πουκάμισα», φαίνονται σαν να αναδύονται από τον ποιητικό κυβερνοχώρο:  «nomina nuda tenemus», έλεγε ο Έκο, για «κούφια λόγια» έκανε λόγο ο Καβάφης, για «άδειο πουκάμισο» μιλούσε ο Σεφέρης. Όλα ψηφίδες στο μέγα μυστήριο των παραλλαγών, των αναλογιών, των μακρινών ήχων.

              φίδι που εκτείνεται

              στα όρια της εκδικητικής σιωπής σου

              ο πειρασμός

              ο χρόνος ήταν

ο χρόνος  που «ενέσκηψε δριμύς στον κήπο» μετέβαλε τον παράδεισο σε Κόλαση.

Χρόνε όχι!  Δεν θα καυχηθείς ότι αλλάζω εγώ, φωνάζει από μακριά ο Σαίξπηρ  (σονέτο 123, μτφρ. Λένια Ζαφειροπούλου, Gutenberg, 2016) και η ποιήτρια επίσης, αλλάζει όμως ο περίγυρος και ο  χρόνος χαλαστής μπαίνει στον Κήπο.

Από αυτή την εισβολή και έπειτα, η συλλογή χάνει τον εδεμικό χαρακτήρα της και η φύση τη θηλυκότητά της. Η ποιήτρια αναδιπλώνεται, αναστοχάζεται, εξετάζει σε άλλο φως προσωπικά βιώματα και εξελίξεις. Το φίδι γλίστρησε, το μήλο δαγκώθηκε. Ο Κήπος της διάσημης Εδέμ του πρώτου έρωτα έχασε την αθωότητά της.

 έπεσα οικειοθελώς σε όλες τις παγίδες σου

 σε αγαπούσα

                *

αφέθηκα να με παρασύρεις

 να διαπράξω όλα τα λάθη

 που  ο άνθρωπος θα διέπραττε ποτέ

 σε εμπιστευόμουν

                *

καταδικάστηκα στη σιωπή

και τη γραφή, την άλλη όψη της

με τον πόνο της να σιωπώ τις λέξεις μου

με πόνο να γεννούν εσένα

                        *

Η επινόηση της γραφής

ο τρόπος να είμαστε μαζί

ποίηση Έτος Ένα

Τώρα, ένας άλλος χρόνος μετράει πάλι από την αρχή. Ο γενάρχης πόνος  εγέννησε τη  σιωπή, η σιωπή εγέννησε την Ποίηση, γένους Θηλυκού, ένα «δειλινό στον κήπο», σε «ανθισμένο βυσσινόκηπο», έτοιμο να παραδοθεί  στο τσεκούρι. Οι όποιοι υπαινιγμοί σε άλλα κείμενα δεν είναι άστοχοι, νομίζω. Η Γυναίκα ξέρει.  

Η Σάρα Θηλυκού λυρικά, σεμνά, με ειλικρίνεια κι ελεγχόμενο το συναίσθημα, με εξαίσιες φωνές  αφομοιωμένες μέσα της, ελίσσεται στον λείο στίχο, γλιστράει σαν μεταξωτή κορδέλα, είναι η ίδια δροσερό  φύλλο παραδείσιου κήπου, κύμα θαλάσσης, αεράκι θλιμμένο, πλάσμα σε ώρα οδυνηρού μετασχηματισμού. Και κάπως έτσι αποτυπώνεται στο εξαιρετικό εξώφυλλο του βιβλίου, στο εικαστικό ανάλογο που επιμελήθηκε ο Εμμανουήλ Κορνηλάκης.

Η Σάρα Θηλυκού είναι Στον Κήπο Γυναίκα, της Εδέμ της Βαβυλώνας της Γεθσημανή, ποιητική αύρα που αναδύεται «υπέρλαμπρη»,

 μέσα στην εκτυφλωτική  ανταύγεια

των ολόλευκων ανθών,  

 που μοιράζεται μαζί μας μυστικά του Κήπου της, αισθήσεις και αρώματα, πληγές και γκρεμούς ανθισμένους.