Τα τελευταία χρόνια είχα συνδυάσει το φωτάκι στο γερανό της υπό επισκευήν Εθνικής Πινακοθήκης με το άστρο της Βηθλεέμ. Έτσι όπως έπεφτε η νύχτα, λουσμένη στην αυταπάτη εγώ και το φωτάκι χαμένο στα μαύρα χάη, πίστευα πως η Βηθλεέμ ήρθε στη γειτονιά μου. Τον πρώτο χρόνο μάλιστα ήταν δύο τα φωτάκια, τον επόμενο κάηκε το ένα και τον άλλο χρόνο δεν έμεινε κανένα· κι ο γερανός φευγάτος. Κόντεψα να πάθω κατάθλιψη. Έσβησε και η τελευταία ελπίδα ότι υπάρχει αστεράκι και ότι θα επαναλειτουργήσει ο ναός της Ζωγραφικής και η Τέχνη θα ξαναγεννηθεί στη Βηθλεέμ της.
Η Πινακοθήκη χρόνια τώρα είναι γιαπί και κανείς δεν ξέρει το γιατί, ποια θα είναι η τυχερή χρονιά που θα της πέσει της πίτας το φλουρί για να ανοίξει τις πύλες της. Βέβαια, ο ναός της Ζωγραφικής έκλεισε και προσωρινώς, όμως εγώ, έτσι που πάει, όσο ζω ΔΕΝ ελπίζω ανοιχτή να την ξαναδώ, εδώ να κατοικεί, μετοίκισε, άλλωστε, στο Γουδή. Και δεν ήταν η μόνη απώλεια της όμορφής μου Αθήνας. Κι ένας άλλος ναός μετοίκισε. Η Εθνική Λυρική Σκηνή· στο Φάληρο· κι απόμεινε το Θέατρο Ολύμπια, στην Ακαδημίας 60, με κλειστές τις πόρτες, σκοτεινό και σιωπηλό και μουτζουρωμένο. Τα αστραφτερά του μάρμαρα μαύρα, τα λάμποντα κρύσταλλα και τα μπρούντζινα πόμολα και πλαίσια, το φουαγιέ, η μεγαλοπρεπής σκάλα, όλα αθέατα, πίσω από τα βρόμικα κατεβασμένα ρολά, θαμμένα, σαν πεθαμένα.
Προχθές όμως, περνώντας απέξω και μην ελπίζοντας σε τέτοια τύχη, σαν «ρόδου μοσχοβόλημα», την είδα ανοιχτή, να μου φέρνει την άνοιξη μες στον χειμώνα. Τα ρολά ανεβασμένα, τα φώτα αναμμένα, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τα κρύσταλλα και τα μπρούντζινα να αστράφτουν και το δέντρο ψηλά στο φουαγιέ στολισμένο, σαν εκείνο στον Καρυοθραύστη ή στην Ωραία Κοιμωμένη, που μέσα στο όνειρο μεγαλώνει και ψηλώνει.
Σαν να σταμάτησε για μια στιγμή η καρδιά μου, στάθηκα και κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Μπήκα μέσα, οι κοπέλες στο ταμείο, όπως παλιά. Γιατί είστε ανοιχτά; Ρώτησα. Ξανανοίξαμε, μου είπαν. Το θέατρο το πήρε ο Δήμος της Αθήνας, ονομάζεται Μαρία Κάλλας πια και λειτουργεί. Τις ημέρες των Χριστουγέννων θα παίξει Όφφεμπαχ, ο Ορφέας στον Άδη. Όφφεμπαχ, ο Ορφέας στον Άδη; κι εγώ στον παράδεισο, σκέφτηκα.
Και θυμήθηκα κάτι παλιές, λαμπρές, χριστουγεννιάτικες συναυλίες που στο διάλειμμα μας κερνούσαν σαμπάνια και μπεζέδες και από την οροφή, από τον τεράστιο πολυέλαιο, ένα δίχτυ άνοιγε και ελευθέρωνε εκατοντάδες λευκά μπαλόνια, που έπεφταν έπεφταν πάνω στα κεφάλια μας, ενώ από την ορχήστρα ακουγόταν ως συνήθως το Radetzky Mars, εκείνο που ο μαέστρος μας επιτρέπει να χτυπάμε τα χέρια μας στο ρυθμό του, συμβάλλοντας στον ενθουσιασμό της μέρας, της νύχτας, της γιορτής, της Ορχήστρας. Το θέατρο Ολύμπια μια μικρή Βιέννη στην Αθήνα.
Βγήκα από τη Λυρική· της Αθήνας τη Λυρική, από συγκίνηση κλαίγοντας και λέγοντας πως αυτό είναι το άστρο της Βηθλεέμ. Οι εστίες του πολιτισμού, σε μια χώρα, σε μια πόλη, που γέννησε τον πολιτισμό. Κι έτσι, με τα πόδια, έφτασα στο σπίτι μου, για να μπορώ στη διαδρομή να κλαίω από τη χαρά μου, να χαίρομαι για το χριστουγεννιάτικο δώρο μου και να ακούσω μέσα μου το χορωδιακό από την θριαμβική Ωδή στη Χαρά στην πιο εκκωφαντική της εκτέλεση με τον Μπετόβεν να τραντάζει το σανίδωμα των αιώνων.
(Χριστούγεννα 2018)
