Τα κείμενα αυτού του τόμου, όπως και όλα όσα κείμενα γράφω, έχουν τον τρόπο τους να με καθοδηγούν και, μέσα από παρακαμπτήριους δρόμους, να με παρασύρουν, ανεξαρτήτως της αφορμής της σύνθεσής τους, αν και καλύτερα θα ήταν να ομολογήσω πως η αφορμή είναι μία. Και πρέπει να ομολογήσω ακόμη ότι δεν ξέρω τι βαραίνει στη ζυγαριά, η αφορμή ή ο τρόπος. Το δορυφορικό κεφάλι μου, σαν τεράστιος αχινός, κοιτάζει ένα γύρω για να συλλάβει ό,τι κινείται στην περιφέρεια με άπειρα μάτια στους άσχετους κύκλους του Δημόκριτου. Και, αν η τύχη σταθεί ευνοϊκή και τα μη αναμενόμενα συναντηθούν, το σύννεφο, αραιό και διασκορπισμένο, ίσως με όλες τις αισθήσεις διυλισμένο και από όλες διανθισμένο, θα πυκνώσει, θα λάβει σχήμα και μορφή, στον κεντρικό νευρώνα. Το δεξιό ημισφαίριο επιβάλλεται στο αριστερό και το χέρι αναλαμβάνει δράση, να εκτελέσει ό,τι αυτό προστάζει, ό,τι η καρδιά επέβαλλε. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)