Κάποτε τ’ άνοιγε συχνά να ξεφυλλίσει τα χαρτιά του. Σαν έκανε να τα διαβάσει τα μάτια θολώνανε. Ετσι τ’ ανοίγει ολοένα και πιο αραιά. Δεν ωφελεί πια να κοιτά χαρτιά, που δεν του είναι βολετό πια να διαβάσει. Όσο μπορεί το προσπερνάει σιωπηλά. Σκόπιμα αποφεύγει να του ρίξει ένα βλέμμα.. Μα πάλι μικρός ο χώρος κι όλο απάνω του να πέφτει τυχαία η ματιά και να θολώνει και το συρτάρι να γίνεται τότε θαλασσινό σκαρί που μακραίνει στο πέλαγο κι αυτός να του κουνάει λυπημένος το μαντήλι στο μουράγιο.
