Σε περιόδους κρίσης, η ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν μέσω της Τέχνης μεγαλώνει. Τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των ποιητικών βιβλίων που εκδίδονται αυξάνεται συνεχώς. Όχι όμως και ο αριθμός των ποιητών. Πίσω από μια ποιητική συλλογή δεν κρύβεται απαραίτητα ένας ποιητής ή μία ποιήτρια. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, οι νέες φωνές είναι δυσεύρετες. Το ποίημα γεννά τον ποιητή, μην το ξεχνάμε αυτό. Στην ποίηση, το βρέφος κρατά τον ρόλο της μητέρας. 

Στον Μωβ Σκίουρο, θεωρώ πως τα κριτήρια επιλογής παραμένουν αυστηρά γι’ αυτό και μας έχουν συστήσει αρκετά ενδιαφέρουσες ποιητικές φωνές. Μία από αυτές είναι ο Ηλίας Γεωργιάδης.

Οι «Κρύπτες από δάφνη» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, η πρώτη του ποιητική σύνθεση. Το έργο του Γεωργιάδη είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Τρία μεγάλα ποιήματα, φαινομενικά ανεξάρτητα που όμως ενώνονται και ενώνουν.

Διαβάζω τους πρώτους στίχους:

ω έναστρο
σώμα!

τι
σου οφείλουμε;

μοναχά
το δράμα

του συνεχόμενού σου
παρελθόντος […]

Το σώμα κινεί τα νήματα. Η επιθυμία του σώματος γίνεται διαταγή του μυαλού. Αυτόματα γεννάται το ερώτημα:

Υπάρχει σωστή ή λάθος κατεύθυνση του σώματος; Και αν ναι, ποια έλξη την ορίζει;

Το σώμα είναι η πυξίδα παρελθόντος και παρόντος. Ο δημιουργός του μέλλοντος. Το μέλλον της δημιουργίας.

Γράφει ο Ηλίας Γεωργιάδης: 

Όλων των χεριών
τα αποτυπώματα

από αυτούς

που την αγάπη
φρόντισαν

φτιάχνουν
αθροίσματα
ωκεανών 

Όλα γύρω μας είναι αποτέλεσμα της ένωσης των σωμάτων. Η άνοιξη, το πέλαγος η γέννηση, το γήρας, τα χρώματα, η μοναξιά…

Για να ενεργοποιηθεί η μοναξιά, είναι απαραίτητη η ύπαρξη δύο σωμάτων.  Η παλίρροια των οποίων οδηγεί στη γέννηση.  Με τη σειρά της, η γέννηση δίνει τη σκυτάλη στην επανάληψη. Για να υπάρξει κάτι, πρέπει να επαναληφθεί.

Όσο οι μέρες επαναλαμβάνονται τόσο μοιάζουν μεταξύ τους. Ώσπου κάποια στιγμή αφομοιώνονται. Γίνονται μία μέρα.  Η ίδια ημέρα πάντα.

Και όταν κάποτε αυτή η μέρα αλλάξει, ο χρόνος είναι τόσο φθαρμένος που δείχνει συνεχώς το παρελθόν.  Κι όλα γίνονται σκοτάδι.

 Γράφει Ο Ηλίας Γεωργιάδης:

Γνωρίζει κανείς
πόσο ανθίζει ένα λουλούδι τις νύχτες;

όταν ατάραχα ξυπνάς
και νιώθεις
ανήμπορος
αβοήθητος
δίχως ανάσα
και δεν μπορείς να νιώσεις
το άρωμά τους

τα λουλούδια

που έχεις φυτέψει
στις σκιές

με μισό άνθος
και κάποιο άγχος
σε πληθυντικούς

και με λεπτή τριχιά
γύρω από τα μάτια
νιώθουν την ανάγκη
να σου το πουν βραχνά:

«αντέχουμε»

Αφού το λουλούδι αντέχει στο σκοτάδι, το χέρι που το φύτεψε γιατί βυθίζεται σε αυτό;  Γιατί έχει χάσει την επαφή του με τη ζωή, με τη φύση. Γιατί στο σώμα του κατοικεί ένα σπίτι γεμάτο επιθυμίες άλλων. Επιθυμίες γονιών, προγόνων ακόμη και γειτόνων.

Οι «Κρύπτες από δάφνη» είναι ένα κυνήγι ελευθερίας. Ένα συνεχές ταξίδι απελευθέρωσης. Απελευθέρωσης του μυαλού από τα δεσμά του σώματος. Και αντίθετα.  Απελευθέρωσης του φωτός από σκοτάδι. Απελευθέρωση από τους οικογενειακούς ναούς. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Είναι και δεκάδες άλλα. Στην ποίηση το νόημα το βάζει ο άγνωστης.

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες |πόρτες κλειστές σ’ ερημωμένα σπίτια, γράφει ο Γιάννης Ρίτσος. Ανοίξτε τις και ανακαλύψτε τι κρύβεται από πίσω. Ανακαλύψτε τις κρύπτες της ποίησης του Ηλία Γεωργιάδη!