Περισσότερο στα έργα της φύσης υπάρχει ο σκοπός και το ωραίο, παρά στα έργα της τέχνης.

Η ποίηση είναι θεία πνοή.

Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον και από τη φύση του προορισμένος να ζει με τους συνανθρώπους του.

Όταν (ο Αριστοτέλης) ρωτήθηκε τι είναι φίλος, είπε: « Μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα ».

Όταν ρωτήθηκε ποιο κέρδος αποκόμισε από τη φιλοσοφία, είπε: «Το να κάνω χωρίς να μου επιβάλλεται αυτά που κάποιοι κάνουν επειδή φοβούνται τους νόμους».

Όταν ρωτήθηκε τι γερνάει γρήγορα, είπε: «Η ευγνωμοσύνη». Όταν ρωτήθηκε τι είναι ελπίδα, είπε: «Το όνειρο του ανθρώπου που είναι ξύπνιος».

Ηθικά Νικομάχεια 1177b 35 – 1178a 2 (σχ. 1)

Εάν ο νους είναι θείας προέλευσης σε σχέση με τον άνθρωπο, τότε και η ζωή η σύμφωνη με τον νου είναι θεία σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή. Δεν πρέπει λοιπόν κανείς να κάνει αυτό που κάποιοι συμβουλεύουν, δηλαδή να σκέφτεται μόνο τα ανθρώπινα πράγματα επειδή είναι άνθρωπος ούτε μόνο τα θνητά επειδή είναι θνητός, αλλά να τείνει προς την αθανασία, όσο αυτό είναι δυνατό, και να κάνει τα πάντα για να ζει σύμφωνα με το πιο εκλεκτό στοιχείο απ’ όσα υπάρχουν μέσα του· γιατί, αν και είναι μικρό σε όγκο, όμως σε δύναμη και αξία υπερέχει πολύ περισσότερο όλων των άλλων.

1)Ο 4^ος αι. π. Χ. αποτελεί την εποχή όπου τίθενται τα θεμέλια της επιστήμης, με τον ελληνικό ορθολογισμό να βρίσκεται προ των πυλών του τελικού του θριάμβου. To ανθρώπινο Λογικό κερδίζει τώρα τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των  Ελλήνων, και μέσα στο πλαίσιο αυτό, ο Αριστοτέλης, ο «πατέρας της λογικής», υποστηρίζει ότι ο καθαρός Νους είναι το θείο, είναι το θεϊκό στοιχείο μέσα μας. Μόνο ο άνθρωπος, λέει, ανάμεσα στα ζώα κατέχει το θείο προνόμιο του λογικού, και «έργο τού κατεξοχήν θείου όντος είναι η σκέψη και η φρόνηση». Ειδικότερα, δε, για τα λόγια του σπουδαίου αποσπάσματος που παραθέτουμε, δικαίως έχει γίνει από έναν μελετητή η παρατήρηση ότι «στους αρχαιότερους ΄Ελληνες θα λογαριάζονταν “ ὕβρις”».