ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜEΝΟ MOY ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΡΩΑ.
Αγαπημένε μου ήρωα
Δεν με γνωρίζεις, ούτε εγώ σε γνώριζα ως την στιγμή που σε ανακάλυψα μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ζωντανεμένο με εικόνες και λέξεις από τον δημιουργό σου.
Μπορεί να σε ξαφνιάζει το γράμμα μίας άγνωστης αναγνώστριας του βιβλίου όπου πρωταγωνιστείς. Ίσως δεν είναι συνηθισμένο ο αναγνώστης να θυμάται τους λογοτεχνικούς ήρωες. Εγώ σε θυμάμαι γιατί σε όλη την πλοκή του έργου αλλά και μετά, έγινα σκιά – συνοδοιπόρος στο ταξίδι της προσωπικής σου ιστορίας. Ζωή γεμάτη εμπειρίες και εκπλήξεις, αναζητητής του πλούσιου και πολύπλοκου κόσμου σου. Ενός κόσμου που το ταξίδι σ΄ αυτόν διέκοψε σχετικά νωρίς το απρόσμενο αυτοκινητικό δυστύχημα σου. Ως τόσο μπόρεσες να χωρέσεις τις δύο φύσεις της ύπαρξης σου .
Αυτή της πρώιμης πνευματικής ανησυχίας που από παιδί σε ταλάνιζε και σε οδηγούσε στα όρια του αφανισμού σου. Δεμένος στο βράχο των πεποιθήσεων, σαν Προμηθέας δεσμώτης, βυθισμένος στην εξάρτηση του αλκοόλ και το φόβο της ενοχής, της αμαρτίας, της θυσίας στον τιμωρό Θεό, προσπαθούσες να φωτίσεις τα σκοτάδια της ψυχής σου.
Απέναντι σου όμως την ίδια στιγμή ορθώνονταν απειλητική η υλική φύση των αισθήσεων. Οι φαντασιώσεις του έρωτα, του πόθου της ικανοποίησης των επιθυμιών. Η ανάγκη ν ΄ αγαπήσεις, ν ΄ αγαπηθείς, να υπάρξεις και να συνυπάρξεις σ ΄ ένα κόσμο παράλογο γεμάτο προκλήσεις. Δεν ήξερες που ανήκεις. Μεγάλωσες σε μία οικογένεια γεμάτη απώλειες, σε μία πατρίδα διχασμένη με θρησκευτικές εμπάθειες που άφηνε τραύματα , τίμημα βαρύ για την εύθραυστη ιδιοσυγκρασία σου.
Αυτή η σύγκρουση σε μοίραζε στα δύο και πάντα ήθελες να τις ενώσεις σε μία οντότητα. Ήθελες να περπατήσεις σαν σχοινοβάτης στο νήμα που ένωνε τις δύο δίδυμες όμοιες αλλά σε αντιπαράθεση καταστάσεις του νου.
Αυτή τη σχάση φίλε μου την βίωνες σαν περπάτημα στο κενό, ανάμεσα σε ουρανό και γη. Με απόγνωση έβγαινες στους σκοτεινούς και βρώμικους δρόμους της πόλης , σαν άγιος σαλός , μπερδευόσουν με τους χαμένους της ζωής και δούλευες για την σωτηρία τους.
Έφυγες από την πατρίδα σου την Ιρλανδία να γλιτώσεις από τις θρησκευτικές ιδεοληψίες και τον αδελφικό σπαραγμό. Άλλαξες ήπειρο, ήρθες στο Μανχάταν , στις γειτονιές του Μπρονξ ελπίζοντας στην κάθαρση. Κινήθηκες, φιλοξένησες, ταυτίστηκες με τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Έκανες το σπίτι σου κέντρο διερχομένων για ξεστρατισμένες γυναίκες, πόρνες, εξώγαμα αθώα κακοποιημένα πλάσματα που αυτό το κόσμο των ανισοτήτων γνώριζαν μόνο. Συνωστισμός κατατρεγμένων στα πρόχειρα παραπήγματα σπίτια και εσύ να φιλοξενείς στο άδειο σχεδόν δωμάτιο σου το πόνο και την παραίτηση τους. Σκιά σου εγώ, πολλές φορές δυσανασχέτησα με την υπέρβαση σου που γινόταν αφορμή εκμετάλλευσης σου από τους άλλους.
Ο αδελφός σου, το alter ego σου, σε ακολούθησε και ήταν πάντα κοντά σου να σε προστατέψει άλλοτε από τις παρορμητικές σου ενέργειες και άλλοτε από τις καθηλώσεις σου.
Σε όλο αυτό το ταξίδι κουβαλούσες σαν αποσκευή τους κανόνες και τα προστάγματα της εκκλησίας με μία ενοχή ότι πρόδωσες τον θεό σου… Ήθελες να πεθάνεις πριν προλάβεις ν΄ αμαρτήσεις σε βρώμικα κρεβάτια έρωτα και χάσεις την αγνότητα σου…Ήσουν έτοιμος να νιώσεις τον έρωτα στο πρόσωπο μιας γυναίκας, την πατρότητα με την αγκαλιά ενός μικρού παιδιού και αυτό ήταν βδέλυγμα. Ποθούσες μία σχέση οικειότητας για να ξαποστάσεις. Ένας τελευταίος πειρασμός για την αγιοσύνη σου, μία Μαρία Μαγδαληνή που θα σε οδηγούσε στη θυσία… Ύστερα ένας σταυρός, ένας ξαφνικός θάνατος που σου χάρισε την γαλήνη και την ηρεμία.
Έτσι, σαν τον Φιλίπ Πετίτ , τον σχοινοβάτη που περπάτησε το συρματόσχοινο που ένωνε τους δίδυμους πύργους , τόλμησες και εσύ να περπατήσεις σαν Ζαρατούστρας το δικό σου συρματόσχοινο , μία βόλτα στο κενό, μία θεατρική παράσταση ισορροπίας ανάμεσα σε ουρανό και γη. Μία συνένωση των δύο φύσεων της ύπαρξης σου.
Η ζωή σου έπεσε σαν σπόρος και άνθισε στις πονεμένες γειτονιές του Μπρόνξ .
Φίλε μου Κόριγκαν ή μάλλον αγαπημένε μου Κόρι, ο λογοτεχνικός γεννήτορας ήταν σοφός που σ΄ έβαλε “σ΄ ένα κόσμο μεγάλο που γυρίζει”, που επαναλαμβάνεται και ποτέ δεν είναι ίδιος.
Και εγώ συνοδοιπόρος στο ταξίδι σου έζησα μαζί σου τον ίδιο κόσμο, σχοινοβάτης ανάμεσα στις αντιθέσεις της ζωής , τον ουρανό και την γη. Όμως σαν αποχαιρετισμό μυστικά σου λέω:
– Κόρι, μην έχεις καμία ενοχή, όλες οι εκφάνσεις της ζωής είναι απαραίτητες, σπουδαίες για την ολοκλήρωση της ύπαρξης μας. Θεός και έρωτας είναι ένα.
Φωτογραφία: Philippe Petit
Σημ.: από το βιβλίο του Κόλουμ ΜανΚαν <<ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑ ΓΥΡΊΖΕΙ>> μυθιστόρημα του 2010.
