Κάθε μέρα για να λέγεσαι πρόσωπο

πρέπει να τα έχεις όλα,

σύμβολο υπεροχής το παιχνίδι της κυριαρχίας.

Κυνηγώντας με νοσταλγία τον χαμένο χρόνο

γίνεσαι ενεργό ηφαίστειο για μέρες και νύχτες.

Ήρωες αντιμέτωποι με την ιστορία, τον θάνατο

γίνονται σημεία αιχμής στον κύβο

Ζωή σε λήθαργο λησμονημένη.

Καταραμένοι ποιητές!

Μαζί σας φόρεσα αντανακλάσεις

περιπλανήθηκα στη χαμένη γεωγραφία,

αποκοιμήθηκα στο λευκό χάρτινο κενό

ανάμεσα σε λέξεις και στίχους.

Φόνισσα ο χαμένος κρίκος της ζωής.

Τι θα θυμάμαι από τον κόσμο που πέρασε;

Που πήγαν τα γελαστά παιδιά;

Καταφύγιο τους η πυρπολημένη πόλη,

στους καπνισμένους  βρώμικους δρόμους 

με  τσέρκι παίζουν το παιχνίδι των λυγμών.

Τα σπίτια άδεια, οι τοίχοι σκεπασμένοι βρύα.

Οι γυναίκες θυμίζουν αγέλη λύκων

στην σκιά του φεγγαριού

με την αρχέγονη κραυγή τους

την ματωμένη γη  μοιρολογούν.

Μεσαιωνικό πέτρινο τείχος τα κορμιά τους

σκλάβες  στα σημεία των καιρών.

Τα χέρια απλώνονται  σε δέηση

« Μία δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο δώσε Θεέ ,

 με τα φτερά του λόγου σου  ποιητή μου

αιχμαλώτισε τη στιγμή για μία καλύτερη ζωή».