Δεν είναι η πρώτη φορά που η ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη μας εκπλήσσει με την γραφή της και την ξεχωριστή προσέγγιση του ποιητικού αντικειμένου . Τολμάει να κάνει τομές σε θέματα που άπτονται της υπαρξιακής αναζήτησης και του υπαρξιακού φόβου . Ερωτήματα, προβληματισμοί, βεβαιότητες και θέσεις που ορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται ανατροπές , απροσδόκητες λύσεις σε αδιέξοδα, ρηξικέλευθες προτάσεις που κατατίθενται μέσα από τον μαγικό ρεαλισμό και σουρεαλισμό, αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της ποίησης της. Μας μυεί στη μαγεία του κόσμου της, καθώς με τέχνη ντύνει τους ήρωες χαρακτήρες της και μας εμβαπτίζει στα πάθη τους, για να ταυτιστούμε μαζί τους. Έτσι « διδασκόμαστε» μέσα από την δραματοποίηση αυτή δρόμους για την δική μας υπαρξιακή αναζήτηση και πορεία.
Από την πρώτη στιγμή , με τον τίτλο της συλλογής της , ευθέως μας εισάγει στην «Γυμνή μοναξιά του Ποιητή Όμικρον» και την δική μας μοναξιά που είναι κάτι πέρα από την υποσυνείδητη αποθήκευση της. Η μοναξιά είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο διαγράφονται οι ιστορίες των χαρακτήρων της , που πραγματικοί ή φανταστικοί, αποτελούν τα πολλά πρόσωπα του ποιητή Όμικρον.
Η σκηνή του θεάτρου , όπου όλοι αυτοί παίρνουν στην συνέχεια μέρος κάτω από την σκιά του θανάτου, ανοίγει με την γυμνή Φρασίκλεια που φεύγει από την ζωή πριν την «παραβιάσουν» και κλείνει με την γυμνή μοναξιά του Ποιητή Όμικρον « όταν όλα έχουν τελειώσει στο χαρτί».
. Ο συμβολισμός και οι μεταφορές της ποιήτριας μας προσφέρουν την δυνατότητα να προσεγγίσουμε την παραδοξότητα της αρχής και του τέλους του ανθρώπινου γίγνεσθαι και την γενεσιουργό δύναμη της Δημιουργικότητας και του Λόγου. Τ
Το ανιχνευτικό ταξίδι της Κουτσουμπέλη που κάνει ένα συναρπαστικό σλάλομ ανάμεσα σε λέξεις και ιδέες , αρχίζει με την εικόνα ενός αγάλματος χρόνια θαμμένου στην νεκρόπολη που στόλιζε ένα αρχαίο τάφο.
Μνήμα της Φρασίκλειας . Θα καλούμαι για πάντα κόρη αφού οι Θεοί αντί για γάμο μου όρισαν αυτό το όνομα. Με έφτιαξε ο Αριστίων ο Πάριος».
Η ποιήτρια εδώ μιλάει για το όνομα και την σπουδαιότητα της ταυτότητας . Ποια είμαι, ποιο είναι το όνομα μου, που ανήκω ,ποιος με έφτιαξε( με μορφοποίησε). Αποφασίζουν οι Θεοί ή οι μοίρες για το ποιο θα είναι το όνομα , ποιοι θα είναι οι ρόλοι που θα κληθώ να παίξω ή είμαι έργο του καλλιτέχνη που με λάξευσε , που στόλισε τα μαλλιά μου με μεταξοσκώληκες που δεν πρόλαβαν να γίνουν πεταλούδες; Ποιο είναι το κέρδος της «κόρης» με την πρώιμη απώλεια της αβίωτης ζωής της; Το όνομα μου , λέει η Φρασίκλεια , είναι Απαραβίαστη.
Η ποιήτρια κάνει μία μεγάλη διαδρομή από την αρχαιότητα έως σήμερα , με αναστροφή της ροής της ζωής, αρχίζει από τον θάνατο και οδεύει πίσω προς την ζωή για να καταλήξει στο τέλος ξανά σε έναν « ύπνο-θάνατο ».
« …
όρθιος στο απέραντο σύμπαν που συνέχεια διαστέλλεται
έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή
τάισε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι
και ξάπλωσε να κοιμηθεί.»
Καταρράκτης ο λόγος και οι εικόνες μέσα από καλειδοσκόπιο . Η ζωή είναι υπεύθυνη τελικά που κάποιος παραβιάζει τα όρια της ταυτότητας , που κατρακυλάει σε γάμο, κηδείες, εραστές, που μπερδεύει τις διευθύνσεις και δεν ξέρει ποιος είναι ; Ξένος μεταξύ ξένων με μία ξενότητα που τρομάζει. Απώλεια η ανυπαρξία ονόματος. Δραματική κραυγή το ποιος είμαι;»
Σε όλα τα ποιήματα της η Κουτσουμπέλη σκύβει σαν επιδέξιος ανατόμος πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις , στα τραύματα που αφήνει η παρεξηγημένη αγάπη ή η έλλειψη της. Στις προδοσίες που κατασπαράζουν ότι έχει απομείνει από τις προσδοκίες για έρωτα και αγάπη. Την διαστρέβλωση της πρωταρχικής σχέσης με την μητέρα , στον φόβο του θηλυκού .
«…»
Το θηλυκό κορμί έχει δαγκάνες
κρύβει ολέθριες παγίδες
και έναν λαβύρινθο στο κέντρο
και έτσι μόνος μου
χαράζω με σουγιά
το βράδυ τους καρπούς
και αίμα συλλέγω σε δοχεία
για να μπορώ μ ΄ αυτό να γράψω
{…}παιδί άπιστης μάνας
Αδελφός ξένων παιδιών
Εραστής άυλων γυναικών
Ποιητής .
Το ποίημα αναφέρεται στη βύθιση του ποιητή σε άγνωστα νερά, στα συμπλέγματα της σκοτεινής πλευράς και των άγριων παρορμήσεων, καθώς ο ίδιος στρέφει τελικά την επιθετικότητα προς τον ίδιο τον εαυτό του.
την επιθετικότητα προς τον ίδιο τον εαυτό.
{ ….}
αφού όλοι γνωρίζουν
ότι οι ποιητές αγνοούν κανόνες ναυσιπλοϊας
και το σπίτι τους συγκρούεται πάντα τελικά με το παγόβουνο.
Και εκεί που όλα φαίνονται μαύρα και αδιέξοδα για την πλοκή και την έκβαση της ιστορίας η Χλόη Κουτσουμπέλη ξέρει σαν καλός καπετάνιος στην φουρτούνα να μας οδηγεί στο θαυμαστό γεγονός της μοιραίας συνάντησης του ήρωα με τον δημιουργικό εαυτό του. Τον θηλυκό εαυτό του που γεννά στίχους και λέξεις που επινοούν νέες μορφές συνύπαρξης.
Όταν ο κύρος Μπρουκς επινόησε την κυρία Μπρουκς
Χάρηκε πολύ
θα γέμιζε επιτέλους τα διάκενα των στίχων
. θα έπιναν μαζί το τσάϊ κάθε βράδυ.
[…]
Την πρώτη μέρα του φθινοπώρου
Ενώ έξω στάλαζε αργά ο χρόνος,
είχε μόλις επινοήσει και τους δύο
κι ακόμα ένιωθε μόνος.
Με τα ποιήματα της ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ, ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΓΩΝΙΑ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ Υ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες της γέννησης ενός χαραχτήρα ενώ την ίδια στιγμή καλούμαστε να θρηνήσουμε για τον θάνατο του δημιουργού.
« το ένα το χέρι μου είναι γάντζος
μ΄αυτό το χέρι γράφω »
.
Η κορύφωση συνεχίζεται καθώς η ποιήτρια με μαεστρία μας βυθίζει ακόμη πιο πολύ σε γνώριμα νερά μέσα από τις μνήμες. Στην σπηλιά της μήτρας, εκεί όπου συλλαμβάνεται και επωάζεται το « Θεϊκό αυγό» της δημιουργίας. Γράφει:
Όταν με ένα φουρφούρισμα
Ο Θεός μεταμορφώθηκε σε Κύκνο
πούπουλα
χυμένο αλάτι
τσαλακωμένα σεντόνια,
η πράξη της γραφής.
Πολλή φασαρία για το τίποτε.
Μόνο μετά την ωοτοκία κατάλαβα:
Το ποίημα είναι Θεϊκό αυγό.
Τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους με το ποίημα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΡΙΑΣ. Όσο προχωρούμε προς το τέλος της διαδρομής η ωριμότητα και η σπουδή φέρνουν την θυσία και την κάθαρση. Η Ηλέκτρα, η Μαρία Μαγδαληνή, ο Ιούδας, ο Ορφέας θα παίξουν την τελευταία πράξη που εμπεριέχει την Νέμεση και την λύτρωση.
Και πρώτα πρώτα,
Ποτέ μην στρέψεις πίσω το κεφάλι.
{…}Δεύτερον , τήρησε σιγή.
[…} Τρίτον, δείξε σεβασμό
{…} Τέταρτον , μες στους ατμούς του τέλους
στο μάρμαρο του μπάνιου θα λιώνει το
{….}
Πέμπτον και σπουδαιότερο,
Μην επιτρέψεις
Στη χειρουργό μνήμη τον ακρωτηριασμό.
Κλείνοντας την θαυμαστή αλλά καθόλου εύκολη πορεία της αναζήτησης του δημιουργικού εαυτού, την γέννηση του ποιητή και του ποιήματος, η Χλόη Κουτσουμπέλη αναζητάει τον τόπο συνάντησης τους. Ρωτάει για να πάρει ίσως απάντηση.
{…}
Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας.
Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται ;
Άλλωστε πρέπει κάπως να δικαιολογεί την ύπαρξη της και
Η ποίηση
Η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν.
Μετά από όλη την διαδρομή της αναζήτησης και το κλείσιμο του κύκλου , ήρθε η στιγμή να συναντηθούν η Φρασίκλεια του παρελθόντος με τον Ποιητή Όμικρον του παρόντος ή και του μέλλοντος.
Παραθέτω το ποίημα με τον τίτλο Η ΓΥΜΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΙΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΜΙΚΡΟΝ.
Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον.
Όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί,
Η πένα αναπαύτηκε οριζόντια
Και το μελάνι στέρεψε.
Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα.
Ψιλή βροχή ξέβγαλε τα γράμματα στους αιώνες των αιώνων
Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον
Όπως κάθε ποιητής πριν και μετά
Χωρίς συγγενείς εξ αίματος, εξ αγχιστείας ή γραφής.
Αδάμ που η Φωνή διώχνει από τον κήπο,
όρθιος στο απέραντο σύμπαν που συνέχεια
έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή
τάϊσε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι
και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
Την ώρα που αυτός κλείνει τα μάτια και κοιμάται
κάπου αλλού κάποιος απότομα ξυπνά
κάθεται στο γραφείο του και γράφει.
Ίσως τελικά αυτό είναι η ποίηση. Να ανασκαλεύουμε τις μνήμες , να ολοκληρώνουμε τον κύκλο της υπαρξιακής μας αναζήτησης και να ανιχνεύουμε όλες τις εκφάνσεις αυτού του μαγικού ζευγαριού: του Δημιουργού και του Δημιουργήματος του .
