θυμέ͵ θύμ΄͵ ἀμηχάνοισι κήδεσιν κυκώμενε͵
†ἀναδευ δυσμενῶν δ΄ ἀλέξεο προσβαλὼν ἐναντίον
στέρνον † ἐνδοκοισιν ἐχθρῶν πλησίον κατασταθεὶς
ἀσφαλέως· καὶ μήτε νικέων ἀμφάδην ἀγάλλεο͵
μηδὲ νικηθεὶς ἐν οἴκωι καταπεσὼν ὀδύρεο͵
ἀλλὰ χαρτοῖσίν τε χαῖρε καὶ κακοῖσιν ἀσχάλα
μὴ λίην͵ γίνωσκε δ΄ οἷος ῥυσμὸς ἀνθρώπους ἔχει.

Ψυχή, ψυχή μου, βάσανα κι έγνοιες και φροντίδες

κι αν σε τρων, σήκω∙ χτύπα και διώξε μακριά σου

τους εχθρούς, τα στήθη πρόταξε και πέρνα τις παγίδες.

Κι ούτε αν νικήσεις φανερά να χαίρεσαι ούτε αν χάσεις

στα κρυφά να κλαις πεσμένος, αλλά χαρά από τις χαρές

κι από τις λύπες λύπη να μαζεύεις, όσο πρέπει.

Μάθε ποιο μέτρο τ’ ανθρώπινα ορίζει.