ΦΥΣΗ Ή ΘΕΟΣ
Μέσα στον αστικό ιστό, περπατάμε στο ανάχωμα, στο μονοπάτι, το μισό χωμάτινο κι από ένα σημείο και μετά χαλικόστρωτο , ως το Τενεκεδένιο σχολείο. Γυρνάμε απ’τον ίδιο δρόμο, ή κάποτε για ποικιλία περνάμε μέσα από την τάφρο , τις καυτές μέρες του καλοκαιριού κυρίως, ανάμεσα σε ψηλά δέντρα θαυμαστής δροσιάς, έλατα και πεύκα που συγκλίνουν φτιάχνοντας έναν θόλο, στενό γραφικό πέρασμα με ποταμάκι σε ένα του σημείο και τραγουδιστές βατράχους το καλοκαιράκι . Ανεβοκατεβαίνουμε και τρέχουμε κάποτε, χωρίς να συναντάμε ψυχή, ώσπου να βαρεθούμε και να κόψουμε δρόμο σκαρφαλώνοντας κατά πάνω, στον πολυσύχναστο ηλιόλουστο δρόμο. Εκεί προσπερνάμε νεαρούς δρομείς, αγόρια και κορίτσια , μοναχικούς ή ανά δύο, περιπατητές και υγιεινιστές, παρέες γυναικών και μεσηλίκων, αλλά το περισσότερο άνδρες και γυναίκες με σκύλο. Δεμένο το ζώο συνήθως με το μακρύ λουρί του ή αφημένο ελεύθερο να μυρίζει, να φλερτάρει σε αναπάντεχες συναντήσεις ή να αφοδεύει ,χωρίς την καθιερωμένη υποχρέωση να μαζεύουν σε σακκούλα ό,τι αφήνει πίσω του.
Για να συμπληρωθεί το δρομολόγιο περνάμε απέναντι στην Πλαστήρα, στην προέκταση του μονοπατιού, ένας αλλιώτικος κόσμος εκεί, και μετά, στην προέκταση της προέκτασης ως το παλιό κεραμοποιείο ΑΛΑΤΙΝΙ. Συναπαντήματα διάφορα. Κάποιοι σταματούν και μετρούν το σκόρ, κάποιες γυναίκες μοναχικές ή σε παρέες κάνουν στάση στα παρακείμενα παγκάκια ή ταίζουν τις γάτες στις παρυφές του μονοπατιού, καλωδιωμένοι στήνουν κουβέντα ή ακούν μουσικές. Στον καιρό της δεύτερης καραντίνας τώρα , διαλέγουμε για την πεζοπορία νεκρές ώρες , νωρίς το απόγευμα όταν οι περισσότεροι ρίχνουν έναν υπνάκο να ξεχάσουν τα βάσανα της ημέρας , τη θλίψη την αβεβαιότητα και την ανησυχία , την απειλή που ακούγεται σαν μακρινή βοή, την εξουθένωση της πανδημίας. Ωστόσο από τις πολυκατοικίες, από τη μια πλευρά του αναχώματος- από την η άλλη πλευρά χάσκει η τάφρος, αν σας τα ζωγράφισα καλά, άγριες μυρωδιές από αρειμάνιες φασουλάδες, ψάρια και σχάρες και λιγωτικοί μουσακάδες διαχέονται στην ατμόσφαιρα δοκιμάζοντας τις αντοχές μας. Τα δέντρα ο αέρας κι ο ήλιος κι αυτή η ανθρώπινη παρουσία στο δρόμο, όλες τις ώρες της ημέρας, μας συμφιλιώνουν με τον εαυτό μας, σπάζουν το κουκούλι της εσωστρέφειας κι η ζωή έχει πάλι δίκιο, όταν η φύση ανηξίθρησκη μας δέχεται ,μας αποδέχεται και μας παρηγορεί, γιατί αυτή είναι ο θεός, κατά τον Σπινόζα.
Συχνά αναγνωρίζουμε στο δρόμο παλιούς γνωστούς και λέμε καλημέρες. Τα παιχνιδίσματα του ήλιου, κίτρινες μαργαρίτες , κρόκοι ,τα νυφιάτικα λουλούδια της κάπαρης κι οι μοσχοβολιές τους, ομόρφαιναν την τρομαγμένες μας μέρες στην πρώτη καραντίνα. Τώρα, με τις μάσκες, όλα είναι αλλιώτικα. Κοιτάμε καχύποπτοι τις μεγάλες παρέες που αραδιάζονται στο μονοπάτι, ξεχνώντας να παραμερίσουν, να μας αφήσουν χώρο, να τηρήσουν κάποια απόσταση, ως όφειλαν .Τώρα μόνον ο ήλιος του απογεύματος μας δίνει αδιαπραγμάτευτη χαρά, ενώ μια σχετική ψύχρα φυσάει στα ιδρωμένα μας μαλλιά, ως το σβέρκο. Αναπνέουμε βαθιά την υγρή μυρωδιά των σαπισμένων φύλλων, κοιτάμε τον ήλιο που φεύγοντας αστράφτει σε ένα ημικύκλιο κατακόκκινο , ενώ κάποτε τα δέντρα μας αγγίζουν καθώς περνάμε. Ηλιοβασιλέματα και ουρανός με σωρείτες, σύννεφα υπόλευκα και ρόδινα, και όσο το φθινόπωρο προχωράει και νυχτώνει γρήγορα, πρέπει να ξεκινάμε νωρίτερα, όλο και πιο νωρίς. Τώρα τα συναπαντήματα μας προβληματίζουν, τα γυαλιά θαμπώνουν πάνω από τη μάσκα , κι όταν διασταυρωνόμαστε με τον πλησίον που μας προσπερνάει ανέμελος περνώντας ξυστά, η χαρά μας στεγνώνει .Ακούμε προσπερνώντας υπολείμματα αρχινισμένων συζητήσεων για νοσοκομεία και κρούσματα, για τρανσαμινάσες και ανοσοποιητικό, τυρανισμένοι , νευρωτικοί όλοι μας από την κοινή απώλεια, το πένθος που σκεπάζει το μυαλό και εχθρεύεται τη σκέψη και τα όνειρα.
Όταν αφήσουμε πίσω μας το ΑΛΑΤΙΝΙ, παίρνουμε δρόμο για το γυρισμό μέσα από γειτονιές, όπου σπάνια να δούμε ομοιοπαθείς περιπατητές που να βγαίνουν για το Νο6.Σίφνου, Γλυφάδας, Αϊδονιών, διασταύρωση Ψελλού, διασταύρωση Βεργίνας, και στο τέλος της η Αϊδονιών που συναντάει την Αναξιμάνδρου. Λεωνίδου, Πελοπίδου, Νεοπτολέμου, Ετεοκλέους, Νικάνορος, Σεφέρη και Ανταίου, όπερ έδει δείξαι. Πενηνταπέντε λεπτά καθημερινά και δόξα τω θεώ.
Νοέμβριος 2020
