Η Τσουμι-τσα-μάτσου! Σταματούσαμε το παιχνίδι, όταν κάποιος από μας την εντόπιζε να έρχεται κατά τη γειτονιά μας από το πουθενά, ζωσμένη το σακούλι της και με τους υπασπιστές της καταπόδι πάντοτε, ένα σμάρι αδέσποτα σκυλιά, ευεργετημένα από τα χεράκια της. Το όνομά της, από την δεδηλωμένη της πρόθεση να μαζέψει ψωμί. Περνάει η Καλλιόπαινα, λέγαμε .Ξανθωπή και άσπρη, η ηλικία της απροσδιόριστη .Ερχόταν από τους Δώδεκα Αποστόλους και παραπέρα ίσως, από τη Στενήμαχο και τους Αμπελόκηπους, τοπωνύμια ονοματισμένα έτσι από την Πατρίδα. Δεν ξέραμε ποια ακριβώς ήταν η γειτονιά της, δεν ζει κι ο Μένης ,να τον ρωτήσω.
Γυρνούσε πάνω κάτω, στα Ορτακινά, στα Δεντράκια, εκεί που ήταν η παλαιοημερολογίτικη Εκκλησία, στους Πέντε Δρόμους. Τρέχαμε πίσω της όλα τα παιδιά και τη ρωτούσαμε, Τί θα κάνεις Καλλιόπαινα; Τσουμιτσαμάτσου, απαντούσε ανεξίθρησκα εκείνη.
Περνούσαν διάφοροι τύποι από τη γειτονιά μας, όπως κι ο Κωστάκης ο Αγκόπ, αλκοολικός. Σοβαρός κι ωραίος όταν κατέβαινε ξεμέθυστος για την αγορά, δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Όταν όμως επέστρεφε, ανεβαίνοντας για το σπίτι κάνοντας οχτάρια δεξιά κι αριστερά, τύφλα από τα ούζα που έπινε με γαύρο ωμό για μεζέ περνώντας απ ’τα ψαράδικα, τότε ήταν ωραίος στόχος και εφορμούσαμε ανελέητοι και τον ψιλοκοροϊδεύαμε, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του, Α-ΓΚΟΠ, Α-ΓΚΟΠ.
Τότε –κατά το τελετουργικό –έκανε πως μας κυνηγάει κι εμείς τρέχαμε, ουρλιάζοντας ξετρελαμένοι προς όλες τις μεριές. Μας απειλούσε μάλιστα, θυμάμαι και μια μυστήρια ατάκα του, μες στο μαύρο παράπονο, «αμά και τα στενά, γωνίας έχουν, δε θα σας πιάσω καμιά φορά..».
Θυμάμαι ακόμα τον ταχυδρόμο, τον κυρ -Μιχάλη .Τρέχαμε από μακριά να τον προϋπαντήσουμε. «Έχουμε γράμμα;» Τον ρωτούσαμε, κι αυτός στερεότυπα απαντούσε, « Αύριο, αύριο».
