Κάθε μέρα μπαίνουμε μετά φόβου θεού στο θάλαμό σου, μήπως αντικρίσουμε το κρεβάτι σου ξέστρωτο, χωρίς σεντόνι και με σένα να είσαι αλλού, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Ωστόσο στο σπίτι μας βρήκε το απόγευμα το απονενοημένο τηλεφώνημα του εφημερεύοντος. « Γεια σας, είστε η…..τα νέα δεν είναι καλά….». Κυριακή των Βαΐων.
Και μετά Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη. Ήρθαν οι άνθρωποι με δάκρυα, γνωστοί και άγνωστοι, συγγενείς και φίλοι , κομίζοντας ένα κομμάτι από το πάζλ του προσώπου που είχαν γνωρίσει και το κατέθεταν και μας μιλούσαν και η εικόνα σου μεγάλωνε και άστραφτε από καλοσύνη γνώση κι ανθρώπινο νοιάξιμο.
Τα χέρια σου δεμένα στο κρεβάτι στις δυο πλευρές , με πονάει αυτό, είναι που τραβάς τα καλώδια, τους ορούς και τον καθετήρα. Δέσμιος, τιμωρημένος. Αχνή η φωνή σου, γυμνός, με το σεντόνι τραβηγμένο ψηλά, πότε θα πάμε σπίτι. Και στο σπίτι, τελευταία δεν περνούσαμε σπουδαία , μια καλή καθησυχαστική ρουτίνα, ο τροχός της τύχης, τακτικά το δελτίο καιρού άνευ αποχρώντος λόγου, πυρετική αναμετάδοση από τυχόν ποδοσφαιρικό αγώνα του ΠΑΟΚ και επεισόδια από το μάστερσεφ μέχρι τελικής πτώσεως. Ενδιάμεσα ενδελεχής προγραμματισμός των φαρμάκων σου κάθε τόσο, όταν δεν ετοιμάζεις λίστες με τα καθημερινά ψώνια για μένα και τα παιδιά, δεν μαγειρεύεις ή δεν ξεκοκκαλίζεις την εφημερίδα σου, με παράπλευρα κέρδη το δύσκολο σουντόκου και το απαιτητικό σταυρόλεξο τα Σάββατα. Μέχρι που ήρθε να μας επισκεφθεί εκείνος ο πόνος που δεν περνάει με δυο τρία Lonalgαl μαζεμένα. Ένας πόνος που σε παραλύει -δεν τρως, δεν πίνεις- τα υπογλώσσια και το Abstral δεν βοηθούν , και το έμπλαστρο μορφίνης που συστήνει ο γιατρός από το τηλέφωνο δεν κάνει τίποτα στον πυρετό που πήρε κι ανεβαίνει ανεξέλεγκτα. Είσαι σε σύγχυση, δεν απαντάς στις ερωτήσεις μου. Ναυαγός μη ενθυμούμενος τί ημέρα έχομεν σήμερον- θυμάσαι το αρχαίο μας αστείο;;; Tο εφημερεύον νοσοκομείο, η τρομαγμένη μας λύση.
Τ4, Lopresol, Onda, Peptan, Medrol, γαϊδουράγκαθο, Γερμανικό, «ενεσούλες», σημειώματα στο ψυγείο και Coaprovel, Rythmonorm, Xatral , Butavate, σκιαγραφικό, ΕΟΠΠΥ .Στα ράφια με τις εφημερίδες και τα περιοδικά της κουζίνας βρίσκω τα σημειώματα με τα βιβλία που μου παράγγειλες να σου πάρω. Τα πήρα και είναι εκεί, άλλα διαβασμένα κι άλλα με τον σελιδοδείκτη στα πρώτα κεφάλαια ακόμα. ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΠΟΥ ΚΥΛΟΥΝ, ΑΝΤΙΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΡΙΟ, ΟΡΔΕΣΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ, ΜΑΚΡΥ ΠΕΤΑΛΟ ΑΠΟ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ .Και ιδιόχειρα σημειώματα τεχνουργημένα με τα μικρά μικρά σου γράμματα- η πίεσή σου μιας ολόκληρης χρονιάς καταγεγραμμένη επιμελώς.
Χωρίς πυρετό και πόνο στο νοσοκομείο, με πεσμένη την πίεση περιμένοντας για αιμοκάθαρση. « Λύση καρκινικών όγκων και μόλυνση – κατάληξη – ρουτίνα, για μεταστατικούς» , συνοψίζει ξένοιαστα ο νεαρός ειδικευόμενος. «…..Και απαγορεύονται οι επισκέψεις, δεν θα σας ξαναδεχτώ. Αποχαιρετήστε τον για πέντε λεπτά.» .Αλλά εμείς ήρθαμε πολλές φορές να σου μιλήσουμε -έστω με τα μάτια εσύ να απαντάς τις τελευταίες μέρες, να σε χαϊδέψουμε, να σου κάνουμε αγκαλιές.
Αγκιστρωνόμαστε από τον λόγο ενός γιατρού στο τηλέφωνο. Μας έχουν μιλήσει γι’ αυτόν .Ελπίζουμε τρελά και προσδοκούμε μια συνάντηση. Ακολουθούν πολλές συναντήσεις με τον εξαιρετικό άνθρωπο, αλλά ήμαστε βαριά. Μας το τονίζει απαλά, τρυφερά, φοβάται μη σπάσουμε σε χίλια κομμάτια.
Αδυνατισμένος, χλωμός, στο κρεβάτι του τέλους – ο μπαμπάς, λέω στα παιδιά κι έρχεται σαν διπλοτυπία η φωτογραφία του πατέρα μου, καθηλωμένου αντίστοιχα στο κρεβάτι με τον καρκίνο, να νοιάζεται και να προσπαθεί ώς το τέλος, να χαμογελάει πικρά και με νόημα, χωρίς να τον έχει καταβροχθίσει ο εγωισμός και ο τρελός φόβος- με μάτια γλυκά και λυπημένα. Μιλώ στα παιδιά για τον δικό τους πατέρα, σχολιάζοντας ό,τι μου είπε η νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο, τί καλός, τί γενναιόδωρος,μας βοηθάει να τον φροντίσουμε, κι από απέναντι μου χαμογελάει ο πατέρας μου με την ίδια στάση στη ζωή – και να που το θυμάμαι κι αυτό, πώς πριν από χρόνια, παρηγορούσε τον αγαπημένο μου για το θάνατο της αδερφής μου, από καρκίνο, στο ίδιο νοσοκομείο.
