Μια χαψιά θα μας κάνει η τεχνητή νοημοσύνη κι ο αλγόριθμος, σκέφτεται διαβάζοντας στις εφημερίδες τα τελευταία επιτεύγματα που θα κάνουν τη ζωή αγνώριστη. Παλιά ήταν η εμμονή της να μαζεύει αποκόμματα, σημειώσεις σε φύλλα χαρτιού και ημερολόγια, να στοιβάζει κείμενα επί κειμένων, τετράδια, βιβλία, προγράμματα και κριτικές εκθέσεων και παραστάσεων και ταινιών που είδε – σκόνη πολλή σκόνη, δεν θα μπορείς να αναπνεύσεις με το άσθμα σου, της έκρουε εκείνος τον κώδωνα του κινδύνου – ανησυχούσε και αγχωνόταν με τους φακέλους που κινδύνευαν να τους καταπιούν στο μικρό διαμέρισμα. Αλλά όταν μια μέρα διαγνώστηκε με καρκίνο , ήπιο καταρχάς που τον πολέμησαν σαν μεθυσμένοι μαζί, σαν ένας άνθρωπος, δίνοντας αγώνες κάθε είδους, μέχρι που ήρθε η επιδείνωση και το τέλος, τότε εκείνη γύρισε στην παλιά της εμμονή. Μάζευε τώρα κι είχε το διαδίκτυο για σύμμαχο να της προμηθεύει παλιές τους εικόνες, να τις ανακαλεί- τι έκαναν σαν σήμερα, πού ήταν, τι σκέφτονταν και τι έλεγαν- ,τις κοινές τους φωτογραφίες με φίλους από τις εκδρομές, τις διακοπές, και μοναχικές του φωτογραφίες, τραβηγμένες απ’ την ίδια, στιγμιότυπα της καθημερινότητας. Εκείνος να τρώει, να πίνει, να γελάει, να περπατάει στο ανάχωμα, στη λαϊκή , στο παρελθόν τους, τότε που ζούσαν. Χωμένη όλη μέρα στα παλιά, ενώ δίπλα της κυλάει σπαρταριστό το παρόν που το βάζει εντός παρενθέσεως ,σαν να είχε, σαν να της επιφυλασσόταν, αυτηνής ειδικά, μια ζωή άλλη να ζήσει. Τι αναπηρία, θα της έλεγε εκείνος από τα σύννεφά του αν ακουγόταν ως αυτήν οι σκέψεις του. Ζει σαν υπνοβάτης μια άλλη ζωή μέσα στη ζωή. Άθλιος μικρός Φούνες*, συσσωρεύει ανεπεξέργαστα και άσκοπα εικόνες τους παλιές, την ιστορία τους, ως πότε. Σταμάτα, σε παρακαλώ, θα της έλεγε. Κάνε μια σύνθεση, βγάλε ένα συμπέρασμα και τέλος.
