Στου ορόφου τον διάδρομο / μύριζε φρεσκοψημένη πάστα φλόρα, / με μαρμελάδα βατόμουρο. / Μύριζε παιδικά παιχνίδια, σχολικά εγχειρίδια, / μύριζε μάνα. / ( Κι όλοι ξέρουμε πώς μυρίζει η μάνα. )
Κουλούριασα στο χαλί τα πόδια μου / κι έκλαψα./ Την τόση τρυφερότητα / πώς να αντέξει ο ενήλικος εαυτός μου;
( Aναθυμιάσεις )
Όταν τα σώματά μας έρθουνε κοντά, θα αγαπηθούμε ξανά, θα νοιώσουμε οικειότητα ξανά. Ως τότε συνταγογραφήστε μου λίγη ορμόνη παρακαλώ , ωκυτοκίνη, για την αγάπη, για το συναίσθημα που μου λείπει. Μου έλειπε και πριν την κοινωνική μας αποστασιοποίηση. Ξέρετε είναι οι αποτυχημένες σχέσεις , η δύσκολη ενηλικίωση , η μητρότητα που αρνείται τον εαυτό της ,γι’ αυτό σας λέω λίγα γραμμάρια ορμόνης, ένα υποκατάστατο, μια θεραπεία τέλος πάντων θα είναι για την αγάπη που δεν μπορώ να δώσω και να πάρω ενώ έχω εύκολο τον αδηφάγο ναρκισσισμό, αντί για την ευθύνη και την ελευθερία, σαν τα μικρά παιδιά κι εγώ όταν « στης μήτρας το φρούριο ψάχνουνε να μπούνε».
Τα παιδιά / μες στις μασχάλες μου σφηνώνουνε, / κλαίνε με αναφιλητά, / φωνάζουν τη μαμά τους, /χάνουν τον χρόνο,/ όπως τον χάνουν όσοι / είναι πραγματικά δυστυχισμένοι.
Μετά γελάνε./ Σκουπίζουν τις μύξες στα μανίκια μου, /κάποιες φορές /μου γλείφουν τα παπούτσια,/ μα πιο συχνά / έρχονται κοντά μου/ στο σχολείο,/ για να τα κοιτάξει κάποιος, / σκύβοντας, / στα μάτια.
