Το τραγούδι είναι μέσα μας, μα τίποτα δεν ακούγεται, παρά η σιγή
– το τραγούδι είναι μέσα στα πράγματα, τα ζώα, τα φυτά
η κτίση αναπέμπει ύμνους σιωπηλούς
αποκρυπτογραφούνται από τους ποιητές που αφουγκράζονται
παρατηρώντας τους ρυθμούς – το σφυγμό του σύμπαντος.
Οι θόρυβοι σκεπάζουν το κενό, η σιγή φανερώνει το Είναι
οι συναναστροφές καλύπτουν τη μοναξιά, η απομόνωση
είναι προϋπόθεση της επικοινωνίας.
Γι αυτό το αληθινό τραγούδι συντελείται στη σιωπή
αρχή δεν έχει, μήτε τέλος γνωρίζει, διαρκεί
συντροφεύει τον έναν, τον άλλον μια στιγμή
Δεν στέκει, ανάρπαστο σαν την τύχη, απρόσμενο συχνά
Και στήνουν τις λύρες οι ποιητές στα υψώματα
να περάσει η πνοή του Δημιουργού, οι χορδές να τρέμουν
να συλλαβίσουν κάτι απ’ το Άσμα το αρχέγονο
που μέσα μας δονείται και δεν το ακούμε
παρά μόνο σε στιγμές οριακές, έρωτα
αθωότητας, παραφροσύνης ή και επικείμενου θανάτου.
Μια μελωδία κρατά όλο το σύμπαν, ένας σκοπός
που για να τον μάθεις δεν φτάνει η μία ζωή –
Κανένας δεν τον έχει τραγουδήσει ποτέ ως το τέλος
και κάθε στροφή του ανέκφραστη ευδαιμονία.
Ποιητές του κόσμου ενωθείτε! Καθώς η Weltinaterur
είναι μια πολυφωνία αποσπασμάτων
το τραγούδι ρέει στις φλέβες μας, μα σπάνια το ακούμε
Και μόνο φράσεις και αποστροφές, σ’ ευλογημένες στιγμές σαν ετούτη.
