Προχθές τη νύχτα άκουσα στο internet τις préludes του Chopin από μια κινεζούλα, μερικά πολύ απαιτητικά κομμάτια: πήγαιναν χέρια και δάκτυλα τόσο γρήγορα που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τα μάτια.

Μα τι θαυμαστός είναι αυτός ο οργανισμός που έχουμε! Για κάθε κίνηση των δακτύλων, για κάθε κτύπημα (ελαφρά, σκληρά κτλ.) χρειάζεται ειδική εντολή από τον εγκέφαλο, και όλα αυτά γίνονται συνεχώς, με απίστευτη ταχύτητα· οι εντολές πάνε από τον εγκέφαλο στα νεύρα του λαιμού, του ώμου, των χεριών έως τα δάκτυλα, ενεργοποιούν τους σχετικούς μύες που εκτελούν την κίνηση, δηλαδή υπάρχει ένας συνεχής πολυβολισμός από εντολές· ταυτόχρονα τα μάτια διαβάζουν την παρτιτούρα, οι πληροφορίες περνούν στον εγκέφαλο, ενεργοποιούν και συγχρονίζουν τις κινήσεις των δακτύλων – είναι τόσο σύνθετα, γρήγορα, ασύλληπτα όλα αυτά, που αποτελούν τη ζωή μας, εκτελούνται με τέτοια ακρίβεια και πειθαρχία, ενώ  ταυτόχρονα μας συμβαίνουν και τόσα άλλα – αισθήματα, χρωματισμοί, τα πόδια που δουλεύουν τα pedal, η μετατροπή των αισθημάτων σε πράξεις, η ενεργοποίηση της μνήμης (τόσες πρόβες, τόσες προσπάθειες)…

Είμαστε προνομιούχοι που διαθέτουμε τέτοιο σώμα, τέτοιον εγκέφαλο, με τέτοιες δυνατότητες – αλλά, να πάλι, τα έχουμε τροφή για τα κανόνια, για να υλοποιούν σχέδια καταστροφής, να αγωνίζονται για το κέρδος και την εξουσία, για να ικανοποιούν κάποια προϊστορικά ένστικτα…

Λυπάμαι τον πλανήτη, που είναι μοναδικός, το πείραμα της εξέλιξης με τον άνθρωπο είναι αμφίβολο ως προς την έκβαση.