Από τα ποιήματα δεν μπορείς να ζήσεις.

Δεν εννοώ αυτό που λίγοι το κατάφεραν

Αλλά εκείνα τα κενά ανάμεσα στις πτήσεις

Που δίποδα φτεροκοπάμε με ή χωρίς φτερά

Στο χώμα- στην κοινωνία του χώματος

Οι καρποί εδώ ευωδιάζουν, οι αγκαλιές,

Στη γη πέφτουν τα δάκρυα, ο ουρανός

Απλώς κοιτάζει, όπως τα ποιήματα

Που σαν τ’ άστρα φέγγουν στην ομορφιά τους.

Τα θαυμάζουμε, τα ονειρευόμαστε,

Αλλά, ακατοίκητα είναι εν τέλει φώτα

Στο σκοτάδι του μυαλού μας τη νύχτα.

Η ποίηση δεν είναι σπίτι που μπορείς να μείνεις

Τα ποιήματα τα διαβάζεις και ταξιδεύεις-

Τα δικά σου τα ξεφυλλίζεις και θυμάσαι

Ώρες ευτυχισμένες στην αγκαλιά του σύμπαντος

Και αγαπάς τον ξένο, πια, που τα έγραψε.